Η περιεκτικότητα του στίχου
του Βιτσέντζου Κορνάρου
φαίνεται και στη δομή
αφού είναι ικανός
να εκμεταλλευτεί δύο λέξεις
κι άλλες φορές ακόμα και εννέα
σε δεκαπεντασύλλαβο
για να εκφράσει με τέχνη
δίχως κοσμητικά επίθετα
αποφεύγοντας χασμωδίες
με μια άψογη ομοιοκαταληξία
για να μπορέσει το έργο
να ξεπεράσει την εποχή του
και να ανήκει στην Ανθρωπότητα
επειδή φρόντισε κι ο στίχος
να έχει πάντα την ομορφιά
της ιστορικής αλήθειας
που δεν ξεχνά τα επιτεύγματα
της πολιορκίας της Μάλτας
ούτε το επικό ύφος
των παλαιότερων εποχών
ενώ γράφει ένα άσμα
επικό-λυρικό της Κρήτης.