Όταν βρίσκεσαι σε διαπραγματεύσεις και συνεχώς σου εξηγούν ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι τους άλλους, πρέπει ν’ αναρωτιέσαι για ποιο λόγο γίνεται με τόσο έντονο τρόπο. Διότι αν είναι όντως η αλήθεια γιατί να γίνεται αφού υπάρχει ήδη ένα θετικό πλαίσιο, κι αν δεν είναι η αλήθεια, ποιος ο σκοπός αυτής της παραπληροφόρησης; Στο συγκεκριμένο θέμα της επίλυσης του κυπριακού, είναι πολύ χαρακτηριστική αυτή η στάση. Με άλλα λόγια, ενώ βλέπουμε ότι υπάρχει μια αδιαλλαξία από την μια πλευρά, υπάρχει μια τεχνητή προσποίηση από την άλλη. Στην πραγματικότητα, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι πρόκειται για κινήσεις που έχουν περισσότερο σχέση με την πολιτική και μάλιστα την εσωτερική, παρά με την στρατηγική και ειδικά την εθνική. Όλο και περισσότερο φαίνεται ότι δεν υπάρχει μια σοβαρή προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά για να γίνει. Αλλά υπάρχει υλικό για να φανεί ότι κάτι γίνεται κι ότι το θετικό πλαίσιο που αναζητείται έχει την ικανότητα να πείσει ψηφοφόρους ότι κάτι γίνεται για να συνεχίζουν να ψηφίζουν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι το θέμα εμπιστοσύνης αφορά την ίδια μας την δομή κι όχι το πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Αν το έχουμε στο νου μας δεν πρόκειται να κάνουμε κανένα σοβαρό λάθος. Αν δεν το έχουμε όμως, είμαστε στο πλαίσιο μιας πολιτικής παγίδας που μπορεί να έχει επιπτώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα κομματικά οφέλη και βάζουν σε κίνδυνο την πορεία της Κύπρου.