Η προσέγγιση του κόσμου αποκλειστικά από την τοπική εικόνα δεν προσφέρει πολλές δυνατότητες εκ φύσης. Πρέπει αυτό να γίνει αντιληπτό και από τους φορείς που νομίζουν σε διάφορα επίπεδα ότι μπορούν να διαχειριστούν προβλήματα, τα οποία βλέπουν με τοπικό τρόπο δίχως αυτό να σημαίνει ότι το ίδιο είναι τοπικό. Στην πραγματικότητα συχνά έχουν να λύσουν προβλήματα που έχουν μεγαλύτερη εμβέλεια από την αρμοδιότητά τους. Με άλλα λόγια, η επίλυση του προβλήματος δεν μπορεί να ενταχθεί στο αρχικό πλαίσιο και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να βρεθεί η λύση. Σε αυτή τη φάση της διάγνωσης πρέπει να γίνει το zoom out για να εντοπισθεί η μεγάλη εικόνα. Δίχως αυτό δεν γίνεται ούτε η μερική επίλυση του προβλήματος και δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι υποθέσεις που αφορούν την αναγνώριση των μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς. Η διάγνωση του θέματος είναι απαραίτητη για να υποστηριχθεί στη συνέχεια, η τεχνική της επίλυσης. Αυτό το παράδειγμα ανήκει στο εθνικό επίπεδο για να καταλήξει σε διεθνή αναγνώριση. Έτσι η τοπικιστική προσέγγιση δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε επιμερώς. Μια συγκροτημένη στρατηγική με συντονισμένες κινήσεις πρέπει να αξιοποιεί διάφορα επίπεδα αλλά πάντα αυτό να εξετάζεται από το ανώτερο επίπεδο. Έτσι ώστε υπηρεσιακά να υπάρξει ένα στρατηγικό μείγμα κι όχι απλώς μια γραμμική πορεία που μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με εμπόδια ενώ γίνεται να τα αποφύγουμε με τα άλλα επίπεδα που λειτουργούν ως εναλλακτικές οδοί για την επίλυση.