Αν είναι να μπεις στην πολιτική μόνο και μόνο για ν’ αρπάξεις κάποια εξουσία δίχως να παράγεις έργο, δεν πρόκειται ν’ αφήσεις κανένα στίγμα στην Ιστορία. Η πολιτική Ιστορίας, είναι η πολιτική που γράφει Ιστορία. Ενώ η απλή πολιτική δεν αφήνει κανένα ίχνος διότι είναι μόνο και μόνο διαχείριση εντυπώσεων δίχως δημιουργία έργου. Με αυτήν την έννοια είναι απλώς μία επέκταση της ρητορικής και τίποτα άλλο. Κατά συνέπεια στην Ιστορία ενός Έθνους μάς ενδιαφέρει μόνο για να αποφύγουμε τις επιπτώσεις της για να γίνουν πράξεις έργου δίχως αυτά τα εμπόδια. Η πολιτική Ιστορίας όμως βασίζεται στην στρατηγική και μάλιστα συχνά την υψηλή. Διότι τα προβλήματα που πρέπει να λύσει δεν είναι μόνο πρακτικά και δεν αφορούν μόνο το τακτικό επίπεδο. Λειτουργεί, λοιπόν, εξ αρχής μ’ έναν διαφορετικό τρόπο που δεν έχει καμιά σχέση με ρητορική. Κι είναι ικανή να έχει μια συσσωρευτική προσέγγιση που παράγει ενδιάμεσα, τα οποία από μόνα τους δεν φαίνονται ως επιτεύγματα, αλλά αποτελούν θεμέλια για τα τελευταία, διότι το καθένα είναι αλλαγή φάσης που δημιουργεί το σωστό πλαίσιο για την αλλαγή κύκλου. Αυτή η διαφοροποίηση δεν αφήνει μόνο ίχνος, αλλά και στίγμα ιστορικό, όπου υπάρχει το πριν και το μετά. Δεν μπορεί να αγγίξει η αδιαφορία της πολιτικής Ιστορίας λόγω της ουσίας της αλλαγής που προκαλεί. Και δεν είναι αλλαγή για την αλλαγή δίχως άλλο αντίκτυπο, αλλά αλλαγή που είναι καινοτομία και δημιουργεί τη διαφορά που κάνει την διαφορά για το μέλλον.