Στον τομέα της πολιτικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάρχουν συσχετισμοί και συγκρίσεις. Το γενικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι παραμένουν ουσιαστικά αόρατοι για τους λαούς και τους ανθρώπους. Λειτουργούν ως νοητικά σχήματα στον πυρήνα των υποθέσεων και δεν χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά από τους πολεμιστές της ειρήνης. Δύο μεγάλα θέματα που ανήκουν σε αυτό το πλαίσιο είναι οι έννοιες της γενοκτονίας και της προσφυγής. Ενώ αγγίζουν τους λαούς και τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, σπάνια βλέπουμε να δημιουργούνται γέφυρες που επιτρέπουν τη μεταφορά δομών, ακόμα και από τους ειδικούς. Όλοι κοιτάζουν τις διαφορές και δεν βλέπουν τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν τις δομές. Ο καθένας θεωρεί ότι ο πόνος του είναι ειδικός και μη κατανοητός από τους άλλους. Όμως με αυτόν τον τρόπο κατασκευάζονται τεχνητά και αόρατα τείχη που δεν επιτρέπουν τους συσχετισμούς και τις συγκρίσεις και κατά συνέπεια τον συντονισμό στρατηγικών κινήσεων. Η απασχόλησή μας με το αρμενικό, το θρακικό, το κυπριακό, το ποντιακό και γενικότερα με το προσφυγικό πρόβλημα, μας προσφέρει ένα πλαίσιο συσχετισμών και συγκρίσεων. Τα πιο άμεσα κοινά στοιχεία είναι τα εξής: όλα αυτά τα προβλήματα έχουν σχέση με την Τουρκία και έχουν μία κοινή αιτία που εξηγεί εν μέρει τη συμπεριφορά της. Όλοι αυτοί οι πληθυσμοί είναι Χριστιανοί. Τα πρώτα έμμεσα κοινά στοιχεία είναι ότι όλες αυτές οι υποθέσεις μπορούν να αποταθούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να κάνουν προσφυγές για μη απόλαυση περιουσίας. Το άλλο έμμεσο στοιχείο είναι ότι ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου και κατά συνέπεια δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Και για το πλαίσιο της γενοκτονίας, υπάρχει η έννοια του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το ενιαίο πεδίο που θέσαμε υπάρχει ένας ισχυρός συσχετισμός που βασίζεται πάνω στο νοητικό σχήμα της αναγνώρισης και στις στρατηγικές που πρέπει να αναπτυχθούν για να επιτευχθεί ως πρώτος στόχος. Αυτό το τελευταίο σημείο είναι σημαντικό διότι αφορά και το θέμα των προσφυγών. Σε κάθε περίπτωση, η άμυνα των πολεμιστών της ειρήνης λειτουργεί πάνω στο νομικό και στο οικονομικό, τα οποία μετατρέπονται εκ των υστέρων ως γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά εργαλεία. Η προσέγγιση δεν είναι ούτε πολιτική ούτε στρατιωτική, το υπόβαθρό της όμως είναι στρατηγικό. Ο λόγος είναι ότι μόνο η στρατηγική μπορεί να προσφέρει ένα θετικό πεδίο μάχης για τον αδύναμο. Πρέπει όμως και ο αδύναμος να παραδεχτεί την οντολογία για να αναπτύξει μια στρατηγική που θα ενσωματωθεί στην τελεολογία του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται και το στοιχείο της σύγκρισης που θα επιτρέψει τη χρήση στρατηγικών που απέδειξαν την ορθότητά τους σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει ότι κάθε υπόθεση πρέπει να ξεπεράσει τις ιδιαιτερότητές της για να εντοπίσει στις άλλες τα θετικά στοιχεία και να τα αναδείξει. Το θέμα όμως σχετίζεται με την αντιμετώπιση του τουρκικού δόγματος και της διαχρονικής τακτικής του βαθέος κράτους. Οι αποτελεσματικές στρατηγικές υπάρχουν, απλώς πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε για να τις εφαρμόσουμε.