Όταν ακούμε τα επιχειρήματα εναντίον του Δυτικού κόσμου για τις απαράδεκτες κινήσεις του σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουμε την εντύπωση ότι περιγράφουν τουλάχιστον την κόλαση. Από την άλλη βλέπουμε ότι όλα είναι ρόδινα, αφού ένας ποιητής μπορεί να καταδικαστεί σε θανατική ποινή ή αν τα καταφέρει να μετατραπεί η ποινή σε φυλάκιση και 800 μαστιγώσεις για να καταλάβει μάλλον τι σημαίνει παράδεισος για τους πιστούς, δηλαδή αυτούς που δογματικά καταδικάζουν κάθε διαφορά. Έτσι κάθε φορά που μπορούν, αποκεφαλίζουν κάθε άνθρωπο που θα ήταν κολασμένος αλλιώς, για να τον σώσουν. Στη συνέχεια τον σταυρώνουν για να δουν όλοι οι άλλοι το μονοπάτι της σωτηρίας μέσα στην πάλη του. Με αυτόν τον τρόπο ξεχωρίζουν από τους Δυτικούς που αφήνουν την ελεύθερη έκφραση ως απαράδεκτο δικαίωμα. Διότι η μόνη λύτρωση γίνεται μόνο και μόνο μέσω των φανατικών που μας σώζουν. Διότι δεν θέλουν να μας ακούσουν, αφού είναι το πρόβλημα μας. Έτσι έχουμε καταντήσει να είμαστε όλοι κολασμένοι, επειδή είμαστε απλώς άνθρωποι. Ενώ οι φανατικοί ρινόκεροι που δεν θέλουν καμιά αναπαράσταση, μας εξηγούν ότι πρέπει να είμαστε όλοι σκλάβοι και να πιστεύουμε μόνο και μόνο σε αυτά που μας λένε, αφού μόνο αυτοί έχουν το μονοπώλιο της αλήθειας. Το πιο ωραίο όλης αυτής της προσέγγισης είναι ότι θέλουν να εξαπλωθεί αυτός ο παράδεισος σε όλον τον κόσμο για να γίνουμε όλοι άγγελοι του θανάτου, αφού η ζωή είναι κόλαση. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε New York, στο Paris, στην Αθήνα, γιατί είμαστε οι ελεύθεροι κολασμένοι που δεν θέλουν τον παράδεισο των φανατικών και παραμένουμε ξένοι της νύχτας.