Οι πρόσφατες δηλώσεις περί διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού εμπεριέχουν στοιχεία ουσίας, αφού μαθαίνουμε επίσημα, ακόμα και με παράξενο τρόπο βέβαια, τα θέματα των συνομιλιών, αλλά και τα θέματα που δεν μπήκαν καν στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, τουλάχιστον προς το παρόν. Έτσι από την ανάλυση της θεματολογίας αντιλαμβανόμαστε ότι τέθηκαν τα πιο εύκολα ή τουλάχιστον διαχειρίσιμα σε πρώτο στάδιο, ενώ οι διαπραγματευτές απέφυγαν τα δύσκολα και ειδικά το εδαφικό. Με άλλα λόγια η σειρά των διαπραγματεύσεων αποτελεί μια ένδειξη καλής θέλησης, όχι όμως μια στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, ειδικά όταν αυτή παρουσιάζεται ως ένα πρόβλημα που είναι επιλύσιμο σε μερικούς μήνες. Διότι το χειρότερο δεν είναι η εισβολή, αλλά η κατοχή. Βέβαια, η δεύτερη δεν θα υπήρχε χωρίς την πρώτη, αλλά η πρώτη θα μπορούσε να είχε αντιμετωπισθεί για να αποφευχθεί η δεύτερη. Κι όλο το κόστος του Κυπριακού προέρχεται από τη δεύτερη, ακόμα κι αν η πρώτη είναι πιο εντυπωσιακή για τους μη ειδικούς. Κατά συνέπεια, δεν έχουν αγγίξει το γεγονός ότι η Κύπρος έχει ενταχθεί ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εξαίρεση ευρωπαϊκού κεκτημένου στα Κατεχόμενα, η οποία πρέπει να ερμηνευτεί ως απλώς αναβολή σε περίπτωση δίκαιης λύσης. Με άλλα λόγια, το εδαφικό είναι κυρίαρχο θέμα για τον πυρήνα του προβλήματος και μάλιστα πιο σημαντικό ακόμα κι από το περιουσιακό, διότι το επηρεάζει άμεσα και ανήκει στην στρατηγική.