Έκανε κρύο εκείνο το βράδυ 
κι όμως η σόμπα έκαιγε. 
Πάνω στις ξύλινες καρέκλες 
ησύχασε για λίγο η ζωή μας. 
Μα η χαρά ήρθε με το ψωμί. 
Ήταν ξερό και αλμυρό 
όπως τα λάθη της ψυχής. 
Και το κρασί κοκκίνισε 
τους πόνους μας και τις πίκρες μας 
για να τους καταπιούμε καλύτερα. 
Τότε φάγαμε το παρελθόν 
ανάμεσα στα βαρέλια του χρόνου. 
Δεν είχαμε τίποτα άλλο.