Οι πολιορκίες μάς διδάσκουν ότι δίχως προετοιμασία, δεν υπάρχει νίκη κι ότι ακόμα κι αν υπάρχει, αυτή δεν είναι δεδομένη. Κάθε πράξη πρέπει να έχει αποτελεσματικότητα όταν ενεργοποιείται για την άμυνα. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να είναι σοβαρά προετοιμασμένη. Βλέπουμε στην ιστορία, ότι πολλά νησιά που δέχτηκαν πολιορκία δεν κατάφεραν ποτέ ν’ αντισταθούν μέχρι να νικήσουν. Σίγουρα πολλά αντιστάθηκαν και δεν παραδόθηκαν αμέσως αλλά στο τέλος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Βέβαια υπάρχουν και νησιά που περηφανεύονται για την ηρωική τους αντίσταση ξεχνώντας ότι το αποτέλεσμα ήταν μία τρομερή ήττα, λόγω έλλειψης προετοιμασίας. Αλλά δεν ονομάζουν καν πόλεμο, την πολιορκία τους για να μην αναγκαστούν να μιλήσουν για την ήττα τους. Κι όμως η στρατηγική διδάσκει την αναδρομική ανάλυση για να γίνουν κατανοητές οι κινήσεις της εποχής, όχι για μια ιστορική εξειδίκευση που δεν προσφέρει τίποτα άλλο από ένα κεφάλαιο ιστορίας, αλλά για τη σύνθεση στο μέλλον άλλων τακτικών και στρατηγικών. Βλέπουμε ότι αυτό λείπει στις γνώσεις και μάλιστα σε πολλούς τομείς, όπου εμπλέκονται ανεξάρτητα ή μαζί, οι γενοκτονίες, οι εισβολές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, οι κατοχές. Διότι δεν υπάρχει ολική εικόνα και οι περισσότεροι περιορίζονται τοπικιστικά για ν’ αναδείξουν όχι ότι κέρδισαν αλλά ότι τα πήγαν καλύτερα από το διπλανό χωριό, τον διπλανό νομό, τη διπλανή περιφέρεια, το διπλανό κράτος. Όμως υπάρχουν νησιά που αντιστάθηκαν και νίκησαν. Και θα ήταν καλό να τα γνωρίζουμε για την ιστορία του μέλλοντος.