Όταν εξετάζουμε τη σημερινή κατάσταση, σχεδόν αντανακλαστικά έχουμε την τάση να ξεχνάμε το παρελθόν και να δίνουμε έμφαση μόνο και μόνο στο παρόν, για να προβλέψουμε το μέλλον. Όμως, η Χρονοστρατηγική έρχεται να αντικρούσει αυτή την ιδέα, διότι η ροή του Χρόνου δεν είναι ομαλή και διότι υπάρχουν γέφυρες. Όταν η Ισπανία τελείωσε την Reconquista το 1492 μετά από έξι αιώνες και απελευθερώθηκε από τους Άραβες, κατάλαβε ότι είχε εμφανιστεί ένας νέος κίνδυνος από την Ανατολή, διότι μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήθελε να κατασπαράξει όλη τη Μεσόγειο. Και μόλις αυτή άρχιζε να κερδίζει έδαφος στη Δυτική Μεσόγειο, μετά την Άλωση της Ρόδου το 1522 πάρθηκε η απόφαση να δοθεί η Μάλτα στους Ιωαννίτες το 1530. Και αυτοί άρχισαν αμέσως να χτίζουν πολιορκητικά την άμυνά τους, γιατί ήξεραν ότι θα δεχτούν μια σκληρή πολιορκία λόγω της δράσης τους ενάντια στη βαρβαρότητα της Υψηλής Πύλης. Είναι, λοιπόν, μια απόφαση της χριστιανικής Ευρώπης σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής. Το νησί της Μάλτας δόθηκε από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄, που ήταν και βασιλιάς της Ισπανίας έως το 1556 στους ατρόμητους Ιππότες που συμμετέχουν στον αγώνα του στην Τυνησία το 1535. Το 1550 καίνε το λιμάνι Αλ Μαντίγια όπου πάνε τα πολεμικά πλοία του Dragut και δέχονται μία τρομερή εκδίκηση το 1551, όπου θα σκλαβωθεί όλος ο πληθυσμός της Γκόζο, το νησί δίπλα της Μάλτας. Κατά συνέπεια, η Μεγάλη Πολιορκία της Μάλτας το 1565 ήταν αναμενόμενη. Έτσι, μετά την ηρωική αντίσταση των Ιπποτών, οι Ισπανοί βοήθησαν στη λήξη και η ελευθερία της Μάλτας ενίσχυσε όλη τη Δυτική Μεσόγειο, αναγκάζοντας τους Οθωμανούς μετά την ήττα τους το 1571 στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, να περνούν πια από τη στεριά για να επιτεθούν κατά της Ευρώπης.