Μετά την καθιέρωση της 9ης Δεκεμβρίου ως ημέρα μνήμης για τα θύματα των γενοκτονιών δίχως καμιά εξαίρεση, η ανέγερση ενός μνημείου για τα θύματα γενοκτονίας είναι η φυσιολογική εξέλιξη. Με τις αποφάσεις της Ανθρωπότητας στα Ηνωμένα Έθνη, σιγά σιγά οι άνθρωποι κατανοούν ότι πρέπει να κινηθούν και σε εθνικό επίπεδο. Έτσι, η ύπαρξη ενός τέτοιου μνημείου στους Κήπους Ray Bramham στο Πρέστον της Βικτώριας στην Αυστραλία είναι ένα πανέμορφο παράδειγμα ανθρωπισμού που έφτασε στο επίπεδο συνειδητοποίησης των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι όσοι έχουν ενστάσεις είναι άτομα που έχουν ενοχές για την ίδια τους την ιστορία. Διότι πρόκειται για μια πανανθρώπινη κίνηση που γίνεται πράξη μέσω του μνημείου. Διότι ακόμα και το σχήμα του μνημείου, που αντιπροσωπεύει το σχήμα της ειρήνης, σέβεται κάθε πολιτισμό και κάθε θρησκεία που έχει μια γενοκτονία δίχως να κάνει διαφορές. Και μ’ αυτόν τον τρόπο τα κεριά, η άμμος, τα πέταλα λουλουδιών έρχονται να δηλώσουν ότι ανήκουν στο ψηφιδωτό που αποτελεί την Ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κάποια στοχοποίηση και το όραμα του μνημείου ακολουθεί την ιδέα της ημέρας μνήμης, αφού μιλά άμεσα για την αξιοπρέπεια των θυμάτων. Η Αυστραλία έχει δώσει πολλές φορές το παράδειγμα σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα το κάνει και στο επίπεδο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας κι ένα από τα πρώτα είναι να μην γενοκτονηθεί. Ας μην το ξεχάσουμε, λοιπόν, κι ας συνεχίσουμε τον αγώνα που αναδεικνύει την ανθρώπινη αξία των θυμάτων.