Με τη σπάτουλα
στο χέρι
κοίταζες
το γλυκό
της μάνας
κι ήθελες
μετά το ψάρι
να δοκιμάσεις
τη γλύκα
της ανθρωπιάς
που έκανε
τα πάντα
για σένα
και φιλοξενούσε
και τους αγνώστους
που έπαιζαν
με σπίρτα,
νομίσματα
και σκάκι,
γιατί ήξερε
από πριν
ότι σ’ αγαπούσαν
λόγω Χρόνου
και Ανθρωπότητας.