Οι πέτρες του κάστρου
περίμεναν τους αγνώστους
για να δουν αν θ’ αντέξουν
τα βήματα του ουρανού
μέσα στον άνεμο
κι όταν τους αντίκρισαν
χάρηκαν τόσο πολύ
που ακούστηκαν
οι κραυγές χαράς
γιατί ήταν εκεί
για τους ανθρώπους
που σέβονταν
το πάχος του Χρόνου
για να παράγουν
το έργο της ουσίας
που δεν αγγίζει
τις κοινωνίες
αλλά την Ανθρωπότητα.