Με μια κυβέρνηση απραξίας και μια ανύπαρκτη αντιπολίτευση, είναι ένα εύλογο ερώτημα για το που οδηγούμαστε. Ενώ βρισκόμαστε στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας όπου τα κόμματα πρέπει να συνομιλούν, να διαπραγματεύονται για να παράγουν στην τελική μια υψηλή στρατηγική για την πατρίδα μας, έχουμε αντί διαλόγου ένα διπλό κομματικό μονόλογο όπου ο καθένας προσπαθεί να ξαναβρεί απλώς τους δικούς του, λες και υπάρχει αυτόματος πιλότος για την Ελλάδα στο σύνολό της. Αυτό φαίνεται και στα κοινωνικά στρώματα όπου ο καθένας είναι σε φάση αναμονής, περιμένοντας να περάσει αυτή η απραξία, ελπίζοντας δίχως κόστος για τον πληθυσμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ο λαός δεν υποφέρει. Αντιθέτως, έχει μπει σ’ ένα πλαίσιο όπου δεν βλέπει προοπτικές, γιατί δεν ακολουθείται. Έτσι, βλέπουμε ότι ακόμα και σε θέματα εθνικά και υπερκομματικά, όπως είναι η ΑΟΖ, επί της ουσίας περιμένουμε την πρωτοβουλία της Αιγύπτου, με την σύμφωνη γνώμη της Κύπρου, ενώ είναι η Ελλάδα που έχει το περισσότερο ανάγκη της ΑΟΖ. Διότι, η ελληνική ΑΟΖ δεν είναι μια λεπτομέρεια για το μέλλον της πατρίδας μας. Βλέπουμε, όμως, είτε μια παντελή αδιαφορία, είτε μια θεαματική άγνοια των δεδομένων. Έτσι, φαίνονται με ξεκάθαρο τρόπο και τα όρια του κομματισμού που δεν έχει την εμβέλεια του εθνικού. Κι ενώ πιέζουμε παντού για να γίνει κατανοητή η επινόηση της ΑΟΖ, ενώ βλέπουμε τις εξελίξεις στην Κύπρο και στην Αίγυπτο, το μεγάλο μας πρόβλημα είναι να μην εκτεθούμε και να φανεί ότι δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες που να θεωρούνται ριψοκίνδυνες. Έτσι, η ΑΟΖ θα έρθει στην Ελλάδα από τη δράση άλλων.