Η πολιτική του κενού βασίζεται στην απλοϊκή ιδέα της ουδετερότητας, δηλαδή αν δεν κάνεις τίποτα, δεν θα σου κάνουν τίποτα. Μόνο που αυτό οδηγεί μόνο και μόνο στην απραξία και ξέρουμε πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η έννοια σ’ ένα γεωπολιτικό πλαίσιο, όπου όλοι παίρνουν μια θέση. Και τώρα που βλέπουμε να εκδηλώνονται όλο και περισσότερες χώρες ανοιχτά για να επιβάλλουν βίαια τη θέλησή τους, μας θυμίζει αναπόφευκτα τη συμπεριφορά των αυταρχικών καθεστώτων που εκμεταλλεύονται άβουλες δημοκρατίες, για να κατασπαράξουν αθώους, επειδή δεν υπήρξαν Δίκαιοι. Στην Ευρώπη έχουμε πέσει ήδη σε αυτήν την παγίδα και στον πρώτο και στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι, λοιπόν, ανάγκη να το ξαναζήσουμε για να καταλάβουμε ότι η πολιτική του κενού δεν αποτελεί υψηλή στρατηγική. Διότι ούτε ως συμπεριφορά στρατηγικής δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Επίσης, όταν γεωπολιτικές διαφορές στηρίζονται επίσημα σε θρησκευτικές διαφορές, ακόμα και μεταξύ ομόθρησκων όπου ο καθένας θεωρεί τον άλλον ως αιρετικό, τότε η ουδετερότητα εκφράζει απλώς την άγνοια των δεδομένων. Διότι η πολιτική του κενού θεωρεί ότι οι άλλοι δεν υπάρχουν κι αντί να παίζει σε ένα πλαίσιο που ανήκει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στη θεωρία παιγνίων, παραμένει στη θεωρία αποφάσεων λες κι είναι ο μοναδικός παίκτης. Η επικινδυνότητα αυτής της θέσης προέρχεται από το γεγονός ότι είναι μια ισορροπία δίχως ευστάθεια και κατά συνέπεια καταρρέει μόλις βρίσκεται σε φάση κρίσης. Έτσι και για μας το σημαντικό είναι να πάρουμε μια θέση πάνω σε αυτήν την σκακιέρα που διαμορφώνεται, αλλιώς δεν θα μείνουμε μόνο πίσω.