Πολλά στρατηγικά λάθη δεν γίνονται σε πολεμική φάση, αλλά στο πλαίσιο της ειρήνης με το πρόσχημα να διατηρηθεί ακόμα κι αν είναι ηθικά και ανθρώπινα απαράδεκτα. Έτσι πολλές προσεγγίσεις και επαναπροσεγγίσεις μπερδεύονται με αισχρό τρόπο κι ενώ διεκδικούν επίσημα την ειρήνη, επί της ουσίας καταλήγουν σε προδοτικές κινήσεις, γιατί δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορείς να πάρεις μονόπλευρες αποφάσεις όταν δεν είσαι μόνος κι ότι αν αυτό γίνεται, οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι μόνος σου κάνεις αυτό που ο άλλος ήθελε να κάνεις προς όφελός του δίχως να έχει ανάγκη να παρέμβει. Με αυτή τη σιγουριά του πολιτικού και στρατηγικού αθώου, οδηγήσε να κάνεις συμφωνίες και να τις θεωρείς μάλιστα επιτυχίες, ενώ το μόνο που κατάφερες είναι να χαντακώσεις τους δικούς σου. Βέβαια αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από όλους και μερικές φορές επιβραβεύεσαι από την τοπική κοινωνία που δεν έχει αντιληφθεί τα τεράστια σφάλματά σου ή που δεν θέλει να τα συνειδητοποιήσει λόγω κομματισμού. Σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνο μία χώρα να βασίζεται σε ηγέτες τέτοιου τύπου, γιατί κάθε φορά οδηγούν το Έθνος σε καταστροφές, αλλά βέβαια πάντα για το καλό του λαού και ειδικά των ψηφοφόρων. Έτσι είναι σημαντικό όταν εξετάζουμε την πολιτική σκέψη ενός ηγέτη να μελετούμε εξ ολοκλήρου τη δράση του, γιατί οι επιπτώσεις από τα στρατηγικά λάθη ειρήνης μπορεί να μην φαίνονται εκείνη τη στιγμή, αλλά είναι σίγουρο ότι θα αξιοποιηθούν από τον εχθρό σε πολεμική φάση. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηφοφόροι έχουν προβλήματα να κρατήσουν στη μνήμη τους, γεγονότα που έχουν διάρκεια δεκαετιών και κατά συνέπεια θεωρούν ότι οποιαδήποτε συμφωνία είναι μια επιτυχία, γιατί δεν έχουν μελετήσει τις προηγούμενες και τις επιπτώσεις για να δουν πόσο σπάνιες είναι αυτές που δεν ανατρέπονται.