Κανείς δεν περιμένει από την τρομοκρατική οργάνωση Daesh να αποδεχθεί και να ομολογήσει ότι διαπράττει μία γενοκτονία στην Ανατολή κι όμως βλέπουμε ότι ήδη η Ανθρωπότητα την καταδικάζει χωρίς να περιμένει τίποτα από την ίδια, διότι αναγνωρίζει τη βαρβαρότητά της. Αυτή η διαδικασία σιγά σιγά θα ενσωματωθεί και στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου μέσω των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια δεν θα υπάρχει πια το θέμα της αποδοχής από τον θύτη. Είναι ένας τρόπος να γενικεύσουμε το δικαίωμα ανθρωπιστικής παρέμβασης και να μιλήσουμε για το δικαίωμα παρέμβασης της Ανθρωπότητας όταν διεξάγεται ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και ειδικά μία γενοκτονία. Εδώ και δεκαετίες μετά την υπερψήφιση της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών το 1948 που ενσωματώνει την έννοια του R. Lemkin περί γενοκτονίας, βλέπουμε ότι αυτή η παθητική ανάλυση των γεγονότων δεν φέρνει αποτελέσματα. Κι ότι ψηφίσματα του τύπου φτάνουν πια οι γενοκτονίες, δεν επηρεάζουν τους γενοκτόνους. Διότι στην ουσία δεν υπάρχει πραγματικό κόστος για αυτούς. Όσο τα Ηνωμένα Έθνη λειτουργούν μόνο και μόνο παθητικά, σ’ ένα νομικό πλαίσιο που ενεργοποιείται μόνο εκ των υστέρων, οι αποφάσεις μας θα έρχονται πάντα αργά για τον πληθυσμό που είναι θύμα γενοκτονίας. Αυτή η προσέγγιση έχει τα όριά της και το βλέπουμε με τη Διεθνή Αμνηστία. Διότι ακόμα και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης δεν επαρκεί για να δικαιώσει τη δράση. Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας είναι καθοριστικά για τα θύματα. Απλώς πρέπει να λειτουργούν εγκαίρως όπως ένας συναγερμός που εντοπίζει τους δράστες μόλις αρχίζουν κι όχι αφού τελείωσαν και σκότωσαν τους πάντες. Πρόκειται για μία ετοιμότητα της Ανθρωπότητας κι όχι για μία αναμονή. Η δίκη της Ανθρωπότητας είναι αυτή που καταδικάζει τους γενοκτόνους πριν εξολοθρεύσουν ολοκληρωτικά έναν αθώο πληθυσμό.