Ποιος θα είχε το θράσος να ζητήσει να γράψει ένα μυθιστόρημα την ώρα της μάχης μέσα στην τάφρο του κάστρου κι όμως είχε τολμήσει να το ζητήσει, γιατί ήξερε ότι ο Δάσκαλος ήταν Δίκαιος και δεν ξεχνούσε ποτέ αυτό που ζητούσαν οι μαθητές του. Έτσι η μαθήτρια τον είδε μούσκεμα στο αίμα και τον ιδρώτα με το σπαθί στο χέρι να πιάνει το τετράδιο με το ξύλινο εξώφυλλο και να χαράζει τις πρώτες λέξεις που αποτελούσαν τις σημειώσεις για αυτό που είχε ζητήσει. Το χαρτί και το ξύλο συνδυάστηκαν σε μια σύνθεση, όπου ο δεσμός έγινε με το μελάνι της μνήμης που ήταν ικανό να συνεχίσει και την ιστορία της Νιετότσκα που ζωγράφισε η κόκκινη λαδομπογιά για να μην ξεχάσει η βιβλιοθήκη, ένα πρόσωπο που τον άγγιξε βαθιά, αφού ήταν μια από τις γέφυρες που αγαπούσε λόγω του λευκού.