Όλοι αναζητούσαν τη φωτιά.
Είχαν μέσα τους μόνο στοιχεία του παρελθόντος
δίχως προοπτικές για το μέλλον
αφού ποτέ δεν έμαθαν ότι υπήρχαν γέφυρες
που ενώνουν διαφορετικές εποχές.
Ενώ οι Επικίνδυνοι τις έβλεπαν
ακόμα κι αν ήταν αόρατες
διότι ζούσαν μέσω της στρατηγικής.
Έτσι αυτοί αναζητούσαν μόνο τις πηγές φωτός.
Αφού μόνο αυτό μπορούσε να τροφοδοτήσει το σπαθί τους.
Έτσι έγραφαν την ιστορία του μέλλοντος
με παράξενες πένες
που χρησιμοποιούσαν από την εποχή των κάστρων.
Η πολιορκητική ήταν ενσωματωμένη στις πένες των σπαθιών
για να χαράζεται πιο βαθιά στην πέτρα
μέσω του χαρτιού.
Έτσι το ξύλο, το εφήμερο άφηνε το στίγμα του στο αιώνιο.
Σαν την Ανθρωπότητα με τον Χρόνο.
Δίχως όρια.
Πέρα από τις κοινωνίες.
Και πάντα ενάντια στη βαρβαρότητα.
Αφού την είχαν απαγορέψει
για να ζήσουν ελεύθεροι οι αθώοι.
Και τώρα που βλέπεις κι εσύ φως στο σπαθί
όταν διαβάζεις τα βιβλία τους
στη Βιβλιοθήκη
να ξέρεις ότι πληγώνει τη μνήμη σου
διότι σου μαθαίνει πώς να ζήσεις
και να είσαι εδώ ακόμα και μετά.