Μελετώντας τις μάχες του παρελθόντος μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε πίσω από τα ψέματα μιας παραδοσιακής προπαγάνδας που δεν αμφισβητεί καμία πληροφορία και θεωρεί απλώς ότι ό,τι λέγεται είναι και αλήθεια, ενώ δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία και δεν διασταυρώνονται σε στρατηγικό επίπεδο. Έτσι μόνο μπορούμε να δούμε ποιος θα βρει δικαιολογίες για την απραξία του την ώρα της ανάγκης και ποιος θα αγωνιστεί πραγματικά για να μην περάσει η φρίκη της βαρβαρότητας. Το βλέπουμε με την Εκστρατεία της Καλλίπολης, με την τριάδα γενοκτονιών, την μάχη της Κρήτης, όπου οι αναλύσεις δίνουν έμφαση σε άλλα στοιχεία που είτε αγνοούνται είτε αποκρύπτονται. Επί της ουσίας, μέσω της Χρονοστρατηγικής, μπορούμε να εντοπίσουμε διαχρονικά στοιχεία, με τα οποία αναγνωρίζουμε πορείες και διαδρομές για την συμπεριφορά απέναντι σε εχθρούς αλλά και δεδομένα για τη δυνατότητα που έχουν μερικές προοπτικές που δεν εμφανίζονται στις κοινωνίες της αδιαφορίας, αλλά ανήκουν στις δομές της Ανθρωπότητας. Η πολιορκία της Ρόδου, της Βιέννης, της Μάλτας, της Κύπρου, της Κρήτης δίνουν αυτές άλλα νοητικά σχήματα που θεμελιώνουν καινοτόμες στρατηγικές που τολμούν ν’ αλλάξουν τον κύκλο της πολυκυκλικότητας, διότι βλέπουν τις απαραίτητες κινήσεις που πρόκειται να γίνουν πράξεις. Δημιουργώντας γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος δεν έχουμε πια ανάγκη να προβλέψουμε, αλλά βλέπουμε διότι κατανοούμε και επινοούμε την συνέχεια που μας επιτρέπει στην τελική να είμαστε εδώ ακόμα και μετά, αφού η βαρβαρότητα πρέπει να ηττηθεί, για να ζήσει ελεύθερη η Ανθρωπότητα.