Την ώρα που όλοι προσπαθούν να μας πείσουν με μία αφέλεια που σπάζει κόκαλα ότι είναι φυσιολογικό πλήθος ανδρών να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, γιατί διεξάγονται μάχες λες και όλοι τους ξέχασαν πώς αντιστάθηκαν οι Έλληνες όταν είχαμε κατοχή, βλέπουμε χριστιανές να παίρνουνε τα όπλα για να πολεμήσουν την τρομοκρατική οργάνωση Daesh. Έτσι φαίνεται πόσο γελοία και αναξιόπιστη είναι η προπαγάνδα της ουδετερότητας που καλύπτει όλες τις ενοχές των ατόμων που δεν κάνουν τίποτα. Διότι τι πρέπει να φανταστούμε τώρα ότι είναι όλοι άνδρες που φεύγουν κι αφήνουν γυναίκες και παιδιά πίσω τους, για να βρουν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη και ταυτόχρονα οι γυναίκες παραμένουν για ν’ αντισταθούν στις απαράδεκτες επιθέσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης. Δεν ντρέπονται πια όσοι προσπαθούν να μας πουν ότι βοηθούν τους ανθρώπους της Ανατολής, επειδή τους παρέχουν μεταφορικά μέσα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η πραγματική τους ανάγκη είναι στη χώρα τους στον τόπο τους, δηλαδή εκεί ακριβώς που βρίσκονται οι χριστιανές που αναγκάζονται να μπουν στον αγώνα της αντίστασης για να μείνει ένα μέλλον για τα παιδιά τους. Πόσες φορές θ’ ακούν αριστερισμούς του τίποτα που είναι ανίκανοι ν’ ακολουθήσουν τα νοητικά σχήματα ανθρώπων σαν τον Τσε στη Λατινική Αμερική, τους αναρχικούς στην Ισπανία και ειδικά στη Βαρκελώνη, τους άλλους στη Ρωσία. Πόσα κινήματα της γνήσιας αριστεράς δεν έχουν παλέψει ενάντια στους Ναζί. Και η αντίσταση του Μίκη δεν ήταν παραδειγματική; Η πράξη του Μανόλη δεν είχε σημασία; Από την άλλη έχουμε δεξιούς εθνικόφρονες του καφενείου που θέλουν να μας δώσουν μαθήματα. Τελικά προτιμούμε αυτές τις χριστιανές που γράφουν τα κόμματα και παλεύουν επί της ουσίας ενάντια στη βαρβαρότητα χωρίς να κάνουν ποτέ πίσω.