Ακόμα κι αν παρουσιάζεται διαφορετικά, λόγω τοπικισμού, η μάχη της Κρήτης δεν χαρακτηρίζεται από τοπικά στοιχεία και αποτελεί ένα καθαρό παράδειγμα τοποστρατηγικής μάχης, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι το νησί δεν ήταν ποτέ στόχος από μόνος του αλλά λειτουργούσε ως εμπόδιο για το ναζιστικό καθεστώς. Η Κρήτη, για τον Άξονα, ήταν ο αδύναμος κρίκος μιας δομής που αποσκοπούσε την οργάνωση της επιχείρησης μεγάλης εμβέλειας Unternehmen Barbarossa που είχε ως σκοπό την εισβολή στην Σοβιετική Ένωση. Διότι μετά την συμφωνία που κάνει η ναζιστική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση στις 23 Αυγούστου 1939, σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Χίτλερ ζητά στις 21 Ιουλίου 1941 στο επιτελείο του, σχέδια εισβολής. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Ναζί που είχαν ανάγκη τα πετρέλαια της Ρουμανίας στην Ploiești γιατί ήταν ζωτικής σημασίας για τον εφοδιασμό τους στην μεγάλη επίθεση τους, δεν μπορούσαν ν’ αφήσουν προσβάσιμη την Κρήτη στους Συμμάχους, διότι είχε αεροδρόμια σε απόσταση τεσσάρων ωρών από τη Ρουμανία, από τα οποία μπορούσαν να οργανωθούν επιθέσεις κατά του πολύτιμου πετρελαίου. Δηλαδή αν είχαμε καταστρέψει από μόνοι μας αυτά τα αεροδρόμια δεν θα είχε γίνει η Μάχη της Κρήτης. Με βάση το πρώτο απαραίτητο στοιχείο οι Ναζί υπολόγιζαν ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτοί ένα κέντρο αεροπορικών επιθέσεων για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος της Operation Merkur κι όχι βέβαια η στοχοποίηση της Κρήτης ως κέντρο αντίστασης. Μάλιστα με αυτόν τον τρόπο εξηγείται η παρουσία στο νησί των Βρετανών, των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών κι όχι μόνο των Ελλήνων, υπό την διοίκηση του Στρατηγού Bernard Freyberg, ο οποίος δεν πίστευε ότι το νησί μπορεί να κρατηθεί, αλλά όταν έμαθε ότι τον επέλεξε ο Churchill άλλαξε γνώμη, τουλάχιστον επίσημα. Έτσι η Μάχη της Κρήτης έγινε λόγω Σοβιετικής Ένωσης, Ρουμανίας, Ανατολικής Μεσογείου κι όχι λόγω Κρήτης. Με αυτήν την έννοια είναι μια τοποστρατηγική μάχη και μάλιστα αερομεταφερόμενη λόγω αγγλικής κυριαρχίας στη θάλασσα.