Η αξιοποίηση της θάλασσας παραμένει ένα διαχρονικό στρατηγικό νοητικό σχήμα και γι’ αυτόν τον λόγο ανήκει στη Χρονοστρατηγική. Έχει όμως ενδιαφέρον ότι δεν γίνεται αντιληπτό από τους στρατηγούς που επικεντρώνονται αποκλειστικά πάνω στο θέμα της ξηράς, ενώ υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων, όπου η θάλασσα έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο σε πολεμική φάση. Λόγω Τοποστρατηγικής, η θάλασσα μέσω της συνεκτικότητας παίζει με τα φυσικά όρια. Δεν εξετάζει μόνο τις αποστάσεις αλλά τις σχέσεις που δημιουργούν πέρα των ζωνών επαφής. Έτσι δίνει φυσιολογικά σημασία σε έννοιες που αφορούν την πρόσβαση και τη διαχείριση του χώρου ανεξάρτητου των αποστάσεων. Έχει λοιπόν μία τοπολογική έννοια κι όχι τόσο γεωμετρική όσο γίνεται με την ξηρά. Αυτό το γεγονός φαίνεται ακόμα περισσότερο με το Δίκαιο της Θάλασσας και βέβαια με την έννοια της ΑΟΖ, αφού αυτή διαχειρίζεται τον θαλάσσιο χώρο έως τα 200ΝΜ, δηλαδή 370 χιλιόμετρα δίχως καμία δυσκολία λόγω της φύσης της. Με αυτόν τον τρόπο η ένωση των ΑΟΖ όταν υπάρχει οριοθέτηση και πλαίσιο συνεργασίας, υποστηρίζει ακόμα περισσότερο αυτό το νοητικό σχήμα. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ ενσωματώνεται εύκολα σε μια τοποστρατηγική προσέγγιση και μέσω του διαχρονικού στοιχείου που ενεργοποιεί μέσω της θάλασσας είναι αναμενόμενο να λειτουργεί και στο χρονοστρατηγικό πλαίσιο. Η αξιοποίησή της ΑΟΖ δεν αφορά μόνο και μόνο τους υδρογονάνθρακες. Είναι επίσης μία αξιοποίηση της θάλασσας με την έννοια του Θουκυδίδη. Έτσι είναι καλό για τα ελληνικά δεδομένα να θεωρούμε πιο στρατηγικά τις ικανότητες του πολεμικού μας ναυτικού και να μην εκφυλίζουμε μια στρατηγική έννοια μόνο και μόνο μέσω του εμπορικού στόλου. Διότι το εμπόριο σχετίζεται με τα στρατηγικά δεδομένα, αλλά δεν είναι η πηγή αλλά απλώς η επίπτωση της δράσης της στρατηγικής και της ενέργειας, δηλαδή του φωτός και της φωτιάς πάνω στη θάλασσα.