Η ανάλυση του παρελθόντος δεν έχει ως μοναδικό ρόλο να προσεγγίσουμε την ιστορία, διότι μας προσφέρει τη δυνατότητα να επινοήσουμε στρατηγικές για το μέλλον. Κι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Εκστρατεία της Καλλίπολης. Ακόμα κι αν παρουσιάζεται ως μια αμφιλεγόμενη κίνηση, γιατί δεν είχε τα αποτελέσματα που υπολόγιζαν τότε. Η αλήθεια όμως είναι ότι προκάλεσε μεγάλο κόστος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που έζησε τα τελευταία της χρόνια. Κι αν πολλές φορές μιλούμε για τα θύματα της Συμμαχίας δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νεκροί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν κατά πολύ περισσότεροι. Επί της ουσίας βλέπουμε ότι λόγω της δομής της Συμμαχίας, δηλαδή της τριάδας Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, η Κωνσταντινούπολη αποτελούσε συνδετικό κρίκο ως πέρασμα που δημιουργούσε μια γέφυρα μεταξύ των δύο θαλασσών. Κι ενώ απλοϊκά, η προσέγγισή της φαίνεται ότι πρέπει να γίνει μέσω της ξηράς, η Εκστρατεία της Καλλίπολης, ειδικά με τη δράση των υποβρυχίων αποδεικνύει ότι ο καλύτερος τρόπος της προσέγγισής της είναι η θάλασσα. Και αυτό σε επίπεδο στρατηγικής είναι λογικό, αφού η Ευρώπη αποτελεί μια φυσική διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Θράκης και της Ασίας. Έτσι η ενίσχυση πρέπει να γίνει από τις δύο θάλασσες και στη συνέχεια μόνο μέσω της ξηράς. Διότι το πρώτο στάδιο επιτρέπει τον αποκλεισμό της Ασίας ως ζώνη επαφής, ενώ το δεύτερο είναι η τελική φάση της ανακατάληψης. Αν προσθέσουμε το θέμα της αεροπορίας με την οποία γίνονταν οι αναγνωρίσεις με τα σύγχρονα δεδομένα μπορεί να παίξει ένα ρόλο ακόμα πιο ισχυρό. Όμως σε κάθε περίπτωση η χρήση του θαλάσσιου περάσματος θα είναι η εφαρμογή ενός νοητικού σχήματος του παιγνίου Hex λόγω της συνεκτικότητας που πρέπει να σπάσει το μέτωπο που δεν βασίζεται σε φυσικά όρια.