Όταν έχουμε πολυτοπικά χτυπήματα, αναγνωρίζουμε τη στρατηγική ενός μικρού πολέμου που ακολουθεί αυτό το νοητικό σχήμα, γιατί δεν είναι ικανός να υποστηρίξει ένα ενιαίο μέτωπο που απαιτεί μια ολική προσέγγιση. Με αυτόν τον τρόπο θεμελιώνεται και η έννοια της ασύμμετρης απειλής, αφού τα τοπικά χτυπήματα είναι εύκολα, ενώ η ολική άμυνα είναι δύσκολη. Τα πολυτοπικά χτυπήματα είναι αυτά που χρησιμοποιύν και οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτή την περίοδο τα βλέπουμε ειδικά με την Daesh. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι το ίδιο κάνουν και οι τουρκικές δυνάμεις εναντίον των Κούρδων, διότι δεν μπορούν να τους εξολοθρεύσουν με τη μία ακόμα κι αν θα το ήθελαν. Έτσι δεν είναι τυχαίο που υπάρχει κι ένα πλαίσιο συνεργασίας σε τακτικό επίπεδο. Όλα αυτά ισχύουν βέβαια όσο δεν υπάρχει μια ολική προσέγγιση αντεπίθεσης. Τώρα όμως βλέπουμε να ετοιμάζονται τα πρώτα της στοιχεία στο ανώτατο επίπεδο, γιατί κανείς πια δεν θέλει να είναι θύμα αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης και διαμορφώνεται ένα στρατηγικό μείγμα με στόχο τον κεντρικό πυρήνα. Αυτό θα έχει βέβαια επιπτώσεις και για το κουρδικό ζήτημα που περιμένει από τη Συνθήκη Σεβρών του 1920 να επιλυθεί επιτέλους. Έτσι πρέπει να φανταστούμε ότι δεν θα δούμε μόνο σε αυτήν τη μεγάλη αντιπαράθεση το τέλος των πολυτοπικών χτυπημάτων αλλά και την αρχή ενός κράτους που πολλοί ξέχασαν γιατί εξετάζουν πρώτα τα δικά τους συμφέροντα και δεν έχουν χρόνο για τους άλλους λαούς ακόμα κι όταν αυτοί υποφέρουν.