Εκείνο το έτος ήταν το 1529.
Τότε η αυτοκρατορία της φρίκης αποφάσισε
να πολιορκήσει την πόλη της Βιέννης.
Διότι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης δεν επαρκούσε.
Η φρίκη είχε περάσει από το Βελιγράδι το 1521,
τη Ρόδο το 1522, τη Βούδα το 1526
και το 1527 άρπαξε τη Βοσνία, τη Κροατία, τη Σλοβακία και τη Δαλματία.
Ο κόσμος είχε βουίξει.
Και οι άνθρωποι βογγούσαν.
Οι είκοσι χιλιάδες δελήδες κατασπάραζαν τους πάντες.
Καταλεηλατούσαν τα πάντα.
Η φρίκη τρομοκρατούσε τον λαό όπου και να περνούσε.
Η αυτοκρατορία έδειξε σε όλους τι σημαίνει πολιτισμός
στο δικό της λεξιλόγιο.
Ο απλός φόνος του άμαχου πληθυσμού δεν ήταν αρκετός.
Οι οθωμανοί έσφαζαν αθώους, αποκεφάλιζαν άντρες,
βίαζαν ανήλικα κορίτσια, ξεκοίλιαζαν έγκυες γυναίκες
παλούκωναν τα έμβρυα για επίδειξη τρόμου
και πίσω τους άφηναν την ανθρωπιά να σπαράζει.
Και αυτές οι σκηνές καταγράφτηκαν στα τουρκικά χρονικά
για να μην ξεχαστούν μετά τον θάνατο
των αυτόπτων μαρτύρων
τόσο υπερήφανοι ήταν για τις πράξεις τους.
Μετά από αυτά τα γεγονότα έστειλαν μαντάτο να αλλαξοπιστήσουν
οι πολιορκημένοι όμως απάντησαν ότι προτιμούσαν
τον θάνατο.