Η Μάλτα αναγνώρισε την Παλαιστίνη στις 15/11/1988, η Κύπρος στις 18/11/1988, η, η Ουγγαρία στις 23/11/1988, η Ρουμανία στις 24/11/1988, η Βουλγαρία στις 25/11/1988, η Πολωνία στις 14/12/1988, η Πορτογαλία στις 20/11/2012 και η Σουηδία στις 30/10/2014. Όλες αυτές οι χώρες ανήκουν πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες χώρες της Ευρώπης που έχουν κάνει το ίδιο και συνολικά 138 χώρες στον κόσμο από τα 193 μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Έχοντας γνώση όλων αυτών των δεδομένων, βλέπουμε κατάματα και τη διπλωματική βραδύτητα της χώρας μας που αποφάσισε με το ψήφισμα της Βουλής «να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης». Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι έχουμε πολλαπλές φοβίες. Από τη μία ανησυχούμε για το παραμικρό που έχει σχέση με κάποια επαφή μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, από την άλλη δεν αναγνωρίζουμε καν την Παλαιστίνη, όπως το έχουνε κάνει τόσες χώρες. Επίσης ενώ αργούμε σε όλα τα σημεία αποφασίζουμε ότι πρέπει να επισπεύσουμε τις διαδικασίες. Ζούμε την επίδειξη της γραφειοκρατίας σε κρατικό επίπεδο και ακούμε δηλώσεις υπερηφάνειας, ενώ επί της ουσίας πρόκειται για μία έντεχνη και επικοινωνιακή δικαιολόγηση της βραδύτητας. Στην πραγματικότητα υπάρχει μία σοβαρή έλλειψη στρατηγικής και αυτό φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ακόμα και σε αυτήν την υπόθεση. Τα κράτη έχουν δικαιώματα που πρέπει να σεβόμαστε με αξιοπρέπεια, διότι είμαστε ένα Έθνος κι όχι απλά μια κυβέρνηση, έχουμε χρέος απέναντι στην Ανθρωπότητα και το ήθος μας δεν διαπραγματεύεται κομματικά.