– Έτσι λοιπόν θα καταντήσουμε… Ποιος θα το βλέπει όμως; Ούτε εμείς, αφού δεν θα έχουμε μάτια, ούτε οι άλλοι, αφού θα είμαστε θαμμένοι μέσα στη γη. Σωστή η παρατήρηση της Δεσποινίδος Μαργαρίτας. Βέβαια υπάρχουν και οι δικτατορίες που μπορούν να βοηθήσουν, αφού είναι ικανές να μας θάψουν ζωντανούς. Πώς θα βλέπουμε όμως με τη γη μέσα στα μάτια. Θα πρέπει να περιμένουμε να γίνουμε κομμάτια, ψηφίδες κορμιού που αναζητά απεγνωσμένα την εικόνα του. Μήπως γι’ αυτό αποφάσισε να χορέψει μαζί σου; Όταν σου έβαλε τα χέρια σου ή μάλλον τα κόκαλα σου πάνω στους ώμους της, κατάλαβα ότι θα σε έπιανε από το πρόστυχο σημείο που σε κρατούσε μετέωρο ακόμα και μετά το θάνατο. Κι αυτός ο χορός αφιερωμένος στη Μαρία, ενώ απουσίαζε ο Μεσσίας, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα από την τάξη της έκτης δημοτικού, μου φάνηκε παράξενος, πρέπει να το ομολογήσω. Κι είχα την εντύπωση ότι παρακολουθούσα ένα μάθημα σεξολογίας που περίμενα και πριν το κουδούνι, αλλά μόνο με κόκαλα, με τα οστά δίχως σάρκα, λες και είχε απαγορευτεί από το σύστημα που δεν πίστευε σε τίποτα πια, αφού είχε σκοτώσει την ελπίδα. Αλλά τι να στα λέω τώρα και ποιος ξέρει τι μπορεί ν’ ακούς εκτός αν έφτασες προηγουμένως με το ουσιαστικό της Δεσποινίδος Μαργαρίτας. Βέβαια μετά σ’ έκλεισε και πάλι στην ντουλάπα σαν να ήσουν μια ανάμνηση ναφθαλίνης που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει, αφού η σάρκα δεν κατάφερε να γίνει άρτος γιατί το μανίκι της ζωής τα βρήκε μπαστούνια ήδη στην τάξη του σχολείου, πριν προλάβει καν να ζήσει το διάλειμμα που περίμενε με τόσο πόθο. Έτσι τα πάθη έμειναν στο επίπεδο βιολογίας που δεν μεταμορφώθηκε σε πίστη.