Στη στρατηγική μετά τις εύστοχες παρατηρήσεις του Clausewitz περί πολέμου, και ειδικά για τον χαμαιλεοντικό του χαρακτήρα, θεωρούμε ότι το πιο φυσιολογικό είναι ο πόλεμος που όταν έχει παύσεις τις ονομάζουμε ειρήνη, ενώ στην κοινωνία επιβάλλουμε με αυθαίρετο τρόπο το ανάποδο. Αυτό βέβαια δεν ξαφνιάζει κανένα που ασχολείται με στρατηγικά θέματα, διότι συνεχώς αναγνωρίζει στο πλαίσιο της ιστορικής πραγματικότητας, νοητικά στρατηγικά σχήματα που δεν υπάρχουν για την κοινωνία. Αυτήν την περίοδο όμως, ακόμα και η κοινωνία η πιο αδρανής ή πιο απαθής, αναγκάζεται να αποδεχτεί ότι βρισκόμαστε σε μία πολεμική φάση με το θέμα της τρομοκρατίας που προέρχεται από την οργάνωση Daesh κι αρχίζει ν’ αποδέχεται ότι υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση κι ότι δεν πρόκειται για απλώς ένα άλλο φαινόμενο ανάλογο με τα προηγούμενα. Αυτή η οργάνωση έχει ως στόχο ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας κι αν δεν την σταματήσουμε, θα κάνει μια γενοκτονία μπροστά στα μάτια μας δίχως να το πάρουν είδηση οι κοινωνίες της αδιαφορίας. Για να δημιουργήσει ένα κράτος, αυτή η οργάνωση είναι έτοιμη για οποιαδήποτε θυσία και καταστροφή και αυτό σε διάφορα επίπεδα από το απάνθρωπο επίπεδο για τα μωρά που έχουν ασθένειες, για τη χειραγώγηση των παιδιών, για τις ακρότητες ενάντια σε ανθρώπους, για την καταδίωξη εχθρών, για την καταστροφή χωριών, για την οικονομική εξαθλίωση, για την εδαφική καταπάτηση, για τις βίαιες απόπειρες και τις αυτοκτονίες, έτσι ώστε να προκαλέσει φθορές ειδικά σε πληθυσμούς που αποτελούνται από διάφορες θρησκείες, για να εμφανιστεί μια αντιπαλότητα και αυτή να επιτρέψει μια στράτευση των πιο ακραίων στοιχείων στην περιοχή της, για να αλλάξει τα πληθυσμιακά δεδομένα. Έτσι κάθε αργοπορία από πλευρά μας, χειροτερεύει την κατάσταση για τους αθώους λαούς που δεν έχουν προστασία.