– Γιατί είστε μόνος;
– Γιατί δεν έχω πια κανέναν.
– Έφυγαν όλοι.
– Πέθαναν όλοι και μ’ εγκατέλειψαν μες στη ζωή.
– Μια τελευταία φορά.
– Η πρώτη τελική.
– Κι όμως έκανε το πορτραίτο σας.
– Μάλλον για να υπάρχει η ανάμνηση.
– Κι αν ήταν η μνήμη;
– Δεν θα με ζωγράφιζε τότε.
– Μην το λέτε αυτό. Δεν πρέπει. Δεν είναι έτσι.
– Αλήθεια; Είναι όντως διαφορετικός…
– Ναι, είναι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
– Μα πώς το ξέρεις;
– Έχει αλλάξει τη ζωή μου.
– Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει το τέλος μου.
– Κι όμως σας έφερε εδώ.
– Μπορεί να με λυπήθηκε.
– Αποκλείεται, δεν λυπάται τους ανθρώπους γιατί τους αγαπά.
– Μα πώς ν’ αγαπήσει έναν γέρο άνθρωπο;
– Με την ανθρωπιά του.
– Είναι ικανή για τέτοιο θαύμα;
– Μπορεί και περισσότερα.
– Γιατί τώρα τότε;
– Γιατί δεν είναι αργά.
– Τώρα δεν είναι αργά; Στο τέλος.
– Αφού σας βρήκε δεν είναι πια αργά.
– Λυπάμαι που δεν μπορώ να το πιστέψω.
– Δεν ζητά πίστη. Μόνο να μην πεθάνετε θέλει.