Aρχικά στη στρατηγική, για τα πρώτα βήματα βέβαια, η έννοια της γειτονιάς, λόγω γειτνίασης και συνόρων, φαίνεται να είναι κυρίαρχη, ενώ βασίζεται ουσιαστικά μόνο και μόνο στην αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ των λέξεων κοντά και μακριά, σε επίπεδο επαφής. Στην τοποστρατηγική, δίνουμε περισσότερο σημασία στην έννοια της σχέσης και όχι τόσο της επαφής, γιατί ξέρουμε ότι η πρώτη είναι πιο ισχυρή από τη δεύτερη. Με την ενσωμάτωση του Χρόνου στην τοποστρατηγική καταλήγουμε στην χρονοστρατηγική, όπου εκεί εμφανίζεται η έννοια του δεσμού που είναι πιο ισχυρή από τη σχέση, λόγω του διαχρονικού του χαρακτήρα. Με αυτές τις αλλαγές πλαισίου η ακολουθία επαφή, σχέση, δεσμός, λειτουργεί γεω-, τοπο-, χρονο-, στρατηγικά. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως το αρχικό στοιχείο είναι ο χώρος ακόμα και αν στην τελική έχουμε την παρέμβαση του Χρόνου. Μπορούμε όμως να επινοήσουμε μία ανάλογη ακολουθία, αρχίζοντας από την αρχική αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ των λέξεων πρόσφατο και προσεχές. Αυτές αντιπροσωπεύουν ένα δυϊκό σύστημα που εφοδιάζει τη χρονική γειτνίαση, δηλαδή την επαφή. Ενώ η σχέση θα εκφραστεί με την έννοια της αιτίας, πιο συγκεκριμένα με το αίτιον και το αιτιατό. Σε αυτή την περίπτωση η διασύνδεση δεν οφείλεται στην απόσταση. Η χρονολογία θα παίξει τον ρόλο της τοπολογίας. Για να ενσωματώσουμε τη στρατηγική σε υψηλό επίπεδο δεν αρκεί η τοποθέτηση πάνω στις έννοιες του πριν και μετά, που είναι αντικείμενα σε σχέση με τη στατικότητα. Η στρατηγική χρειάζεται δυναμικά και είναι αυτοί που διαθέτουν οι έννοιες ως σύμπλεγμα αργά και νωρίς. Σε αυτό τα πλαίσιο το timing γίνεται σημαντικό. Έτσι η σκέψη: το μετά μετά το πριν θα χαρακτηρίζει το αργά, και το μετά πριν το πριν, το νωρίς. Η χρονοστρατηγική είναι η τέχνη του νωρίς για να μην είναι αργά.