Με τα τρομοκρατικά χτυπήματα που γίνονται σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο καθένας κοιτάζει παντού τι έχει γίνει σ’ ένα μέρος που πριν δεν γνώριζε. Βέβαια αυτός είναι και ο στόχος των τρομοκρατών, αφού προσπαθούν να εκφοβίσουν τους πάντες με τη δράση τους. Όμως ταυτόχρονα εμφανίζεται και μια μακρινή αλληλεγγύη που σπάνια τη βλέπουμε σε αυτές τις αποστάσεις. Τώρα προσέχουμε τι γίνεται στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Αγγλία, λες και όλες αυτές οι περιοχές είναι κοντά. Στην πραγματικότητα αυτό έχει γίνει στη νοόσφαιρά μας, γιατί τώρα αυτές οι περιοχές παίζουν ένα ρόλο πάνω στην ίδια γεωπολιτική σκακιέρα. Με άλλα λόγια, ο καθένας μας νιώθει πιο έντονα και πιο συνειδητά, μαζί με τους άλλους. Και τα θύματα, ως έννοια δεν είναι πια τόσο ανώνυμα, όπως ήταν στο παρελθόν. Αυτό όμως το αίσθημα πρέπει τώρα να οργανωθεί μ’ έναν τρόπο πιο στρατηγικό, αν θέλουμε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε την τρομοκρατία κι όχι απλώς να λειτουργούμε ως παρατηρητές που δεν έχουν ιδέα για το παρελθόν και για τις προετοιμασίες που έγιναν για να φτάσουμε σε αυτήν την κατάσταση. Διότι πρόκειται για μια κρίση που έχει παρελθόν και δεν είναι απλώς ένα επιφαινόμενο. Αυτός ο κόσμος ο μικρός είναι επίσης και ο κόσμος της ανθρωπιάς, ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας που παλεύει για να παραμείνει ελεύθερο μέσα στον σκοταδισμό που οργανώνει η βαρβαρότητα.