Πολλοί από τους δικούς μας συνδυάζουν την εισβολή του 1974 αποκλειστικά με τα γεγονότα της Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960 και του 1965 διότι είχαν μόνο αυτές τις ιστορικές μνήμες στη διάρκεια της ζωής τους. Είχαν όμως μόνο μια περιορισμένη εικόνα της χρονοστρατηγικής και δεν αντιλήφθηκαν ότι το 1974 ήταν η δεύτερη εισβολή κι όχι η πρώτη, όπως παρουσιάζεται συνήθως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ξεχνούν εύκολα το παρελθόν, για να είναι της επικαιρότητας. Ξέρουμε αντιθέτως ότι η ιστορία δεν γράφεται γραμμικά κι ότι το παλιό παρελθόν μπορεί να επηρεάσει περισσότερο το άμεσο μέλλον από την επιρροή που έχει πάνω το πρόσφατο παρελθόν. Κι εδώ, στην Κύπρο, με το κυπριακό, έχουμε ένα απτό παράδειγμα της εφαρμογής αυτού του στρατηγικού νοητικού σχήματος. Διότι ακόμα και η διάταξη των καραβιών την ώρα της εισβολής, ήταν ανάλογη με αυτή του 1571. Διότι για την Τουρκία, όλα τα άλλα ήταν ένα πρόσχημα και αυτό που ήθελε για το γόητρό της, ήταν να κάνει μια αναπαράσταση από την πρώτη εισβολή. Μάλιστα στην Αμμόχωστο, υπάρχει και διακόσμηση στο λιμάνι που αναφέρεται ρητά σε αυτό το γεγονός πράγμα που σημαίνει ότι το είχαν απωθημένο. Κι ενώ είχαν παραδώσει την Κύπρο το 1878, μέσω του Συνεδρίου του Βερολίνου, στην Αγγλία για να αναθεωρήσουν τη Συνθήκη Αγίου Στεφάνου και να ξαναπάρουν το Νότιο μέρος της Βουλγαρίας, μόλις το πλαίσιο απελευθερώθηκε από τους Άγγλους μετά το 1959, ετοιμάζονταν για να ξαναπαίξουν την ίδια εισβολή. Το ενδιαφέρον όμως προέρχεται από το γεγονός ότι παρόλο που οι Τούρκοι της Κύπρου ήταν ελεύθεροι για τρεις αιώνες με την οθωμανική κατοχή, ο πληθυσμός δεν αυξήθηκε θεαματικά για να υπερισχύσει και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έφευγαν και στην Τουρκία, δηλαδή δεν επέστρεφαν στην πατρίδα τους γιατί δεν ένιωθαν ότι η Κύπρος είναι η δική τους. Και μόνο όσοι αλλοιώθηκαν με τον τοπικό πληθυσμό παρέμειναν έως να φτάσουμε σε ένα στοιχείο που η Τουρκία δεν θεωρεί πραγματικά δικό της. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι στο μέλλον δεν πρόκειται να παραμείνει η κατοχή.