Το θέμα της αυτοπεποίθησης δεν είναι άμεσο ως πρόβλημα για τους μικρούς ανθρώπους, μόνο που επειδή είναι εγκλωβισμένοι σε μια εκπαίδευση δίχως παιδεία λόγω ύλης, με την πάροδο του χρόνου προβληματίζονται για τις επιδόσεις τους, διότι δεν είναι συμβατές με μια γενικόλογη μέθοδο άνευ ουσίας. Έτσι, αν θέλουμε να βοηθήσουμε πρακτικά αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που υποφέρουν πρέπει να προσφέρουμε στη νοημοσύνη εναλλακτικές λύσεις που ακολουθούν άλλες προσεγγίσεις και αξιοποιούν ακόμα και τη δημιουργικότητά τους. Έτσι η μεθοδολογία αρχίζει από τα δομικά στοιχεία του μικρού ανθρώπου, προβλήματα μέσω των τάσεων του και των χαρακτηριστικών του, τη συμπεριφορά του και την ανάδραση του για να αναπτυχθεί ένας στρατηγικός σχεδιασμός που θα αξιοποιήσει δίχως να εκφυλίσει, που θα αναδείξει δίχως να υπερεκτιμήσει, τα δεδομένα. Με αυτόν τον τρόπο, χτίζουμε μια στρατηγική που οργανώνει τη σκέψη του μικρού ανθρώπου, διότι εντοπίζει τα εμπόδια και τα αποφεύγει για να επιτευχθεί ο στόχος. Έτσι προκαλεί θετικό συναίσθημα και αυτό ενισχύει την αυτοεκτίμηση, αφού τα γεγονότα ερμηνεύονται αποτελεσματικά. Και αυτή στη συνέχεια αλλάζει τα δεδομένα. Έτσι ο μικρός άνθρωπος αποκτά αυτοπεποίθηση, όχι από μια καθαρά ψυχολογική υποστήριξη, αλλά από μια πλάγια σκέψη που τον ενισχύει γνωστικά, γιατί τον εφοδιάζει και τον εξοπλίζει με ικανότητες που δεν υποψιαζόταν ότι είχε πριν τη διδασκαλία, αφού μόνο με αυτή κατάφερε να κάνει ό,τι δεν μπορεί λόγω της εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί από την ανθρώπινη σχέση. Με άλλα λόγια, αν η αυτοπεποίθηση δεν είναι αυτοσκοπός, γιατί αλλιώς είναι απλώς υπερεκτίμηση, τότε με τη νοημοσύνη ως θεμέλιο, με τη στρατηγική ως πορεία και τη σκέψη ως έργο, γίνεται αποτέλεσμα της εξέλιξης.