Όταν ήμασταν μικροί, ακούγαμε τα παραμύθια της γιαγιάς.
Έλεγε τα παραμύθια για να μην τα ξεχάσει.
Έκλαιγε τους πόνους μας για να μην μας γελάσει.
Τότε κάθε λέξη ήταν και μία φωνή.
Ο κόσμος μας ήταν μικρός και βλέπαμε τα λάθη του.
Θέλαμε και πάλι το ίδιο παραμύθι
κάθε βράδυ για να έρθει η επόμενη μέρα.
Τώρα η γιαγιά δεν λέει πια παραμύθια.
Η λήθη αποφάσισε ότι είναι εκτός ύλης.