Αν αναλογιστούμε τον κεντρικό ρόλο της Μεσογείου, είναι ενδιαφέρον να τον εξετάσουμε όχι μόνο με τρόπο οριζόντιο, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε, λόγω της διαμόρφωσης της θάλασσας, αλλά και μέσω των ιστορικών ανοιγμάτων της, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη και του Γιβραλτάρ. Επειδή, λόγω της ύπαρξης μιας οριζόντιας διαχρονικής στρατηγικής, πολλές χώρες έχουν τοποθετηθεί ορθογώνια εστιάζοντας σε κάθετες σχέσεις, λόγω της εγγύτητας. Ωστόσο, όταν ψάχνουμε για καινοτομίες, πρέπει να είμαστε σε θέση να σκεφτούμε διαφορετικά και γι ‘ αυτό είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε την πλάγια σκέψη και να την εντάξουμε μέσα σε ένα πλαίσιο ενός δικτύου. Είναι σαφές ότι η Ελλάδα παίζει ένα ρόλο θεμελιώδη στα Βαλκάνια και είναι το ίδιο για το Μαρόκο στην Αφρική, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται με τη δημιουργία της Λέσχης της Ατλαντικής Αφρικής στην Dakhla, η οποία αντιπροσωπεύει μια απάντηση αφρικανική στις παγκόσμιες γεωστρατηγικές προκλήσεις. Έτσι, μια προσέγγιση διαγώνια μεταξύ των δύο χωρών μέσω της Μεσογείου παρέχει επίσης ένα άνοιγμα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτό μπορεί να σημαίνει την πρακτική συνεργασία τόσο για τους εφοπλιστές όσο και για τα ναυπηγεία. Οι δύο χώρες με τις αντίστοιχες ικανότητές τους μπορούν να δημιουργήσουν διαγώνια συνέργεια, που κινείται όχι μόνο μέσα στο πλαίσιο της σταθεροποίησης των ανοιγμάτων αλλά επίσης σε αυτό της ευρω-μεσογειακής καινοτομίας. Αυτό το νέο στρατηγικό όραμα είναι ικανό να φέρει οικονομικά επενδυτικά σχέδια σε ένα πλαίσιο όπου η αναζήτηση γεφυρών προς το μέλλον αποτελεί ένα θεμελιώδες ακρωτήρι.