Αντίθετα με ό,τι σκέφτονται κάποιοι μία κυριολεκτική ερμηνεία δεν μπορεί να συνιστά κίνημα παραδοσιακό. Στην πραγματικότητα, έχουμε ένα οξύμωρο σε αυτή την έκφραση και είναι γι ‘αυτό το λόγο είναι που αυτή η προσέγγιση είναι αντινομική. Η όλη ουαχαμπιστική διαδικασία δεν αντιπροσωπεύει μία παράδοση όπως ο σαλαφισμός με τον οποίο εσφαλμένα συγχέεται, αλλά μια άρνηση της μουσουλμανικής παράδοσης. Πράγματι, ο ουαχαμπισμός θεωρεί κάθε ερμηνεία ως ασεβή, και ως εκ τούτου διαγράφει αιώνες θεολογικών έργων πάνω στο Κοράνι, λες κι όλες αυτές οι μελέτες δεν είχαν κανένα νόημα για μουσουλμανική θρησκεία. Ακόμη χειρότερα, αυτή η παράδοση στο σύνολό της είναι κατακριτέα και καταδικαστέα. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσω αυτού, αυτή η διαγραφή της συλλογικής μνήμης, ακόμη και αν αυτή παραμένει σε πρώτη φάση στο θρησκευτικό πλαίσιο, συνιστά ένα προπαρασκευαστικό έργο της γενοκτονίας της μνήμης που μπορεί να οδηγήσει στην πράξη σε μια κυριολεκτική γενοκτονία, όπου βλέπουμε να δημιουργείται κατηγοροποίηση, συμβολισμός, αποκτήνωση, οργάνωση, πόλωση, προετοιμασία, εξόντωση και, τέλος, άρνηση που αντιπροσωπεύουν τα οκτώ στάδια της κατασκευής μιας γενοκτονίας. Έτσι, αν η μουσουλμανική κοινότητα αφήσει να γίνονται χωρίς ν’ αντιδράσει δεν θα είναι μόνο θύμα αυτής της κατάστασης αλλά θα θεωρηθεί επίσης μέσω της αποτυχίας της αντίστασης των θεολόγων της ως ένας πραγματικός συνεργός των καταστρεπτικών συνεπειών που στοχεύει όλον τον κόσμο και ειδικά τους ανθρώπους του Βιβλίου.