Μην περιμένεις τίποτα αν δεν ασκήσεις πιέσεις κατά τον κρατικό φορέα για το θέμα της άρνησης της γενοκτονίας. Και μην κρύβεσαι πίσω από τη δικαιολογία της ύλης για να μην διδάξεις το κεφάλαιο της γενοκτονίας. Εδώ έχουμε Υπουργό που καταπατά την ελληνική νομοθεσία κι ακόμα μερικοί περιμένουν να παραιτηθεί από μόνος του ενώ κυβερνητικά δεν δέχεται καμία απολύτως πίεση. Με άλλα λόγια ακόμα και σε αυτό το επίπεδο δεν διαβάζουν τη νομοθεσία που έχουν ψηφίσει και θεωρούν ότι είναι μόνο πρόβλημα ελεύθερης έκφρασης. Δίχως ν’ αντιλαμβάνονται ότι με αυτόν τον τρόπο καταπατούν το έργο του Lemkin, τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, την αναγνώριση από την Ελλάδα και από ξένες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο, την ποινικοποίηση που πέρασε σαν νόμος, τους Έλληνες του Πόντου. Βλέπουμε επίσης ότι αν οι Πόντιοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μ’ έναν Υπουργό που βρίσκεται στην ίδια μας την χώρα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν’ αλλάξουν ριζικά στρατηγική για το θέμα της αναγνώρισης και της διεθνοποίησης. Γιατί με τέτοια βαρίδια μέσα στη δημοκρατία μας, πώς να πάει το όλο θέμα στο εξωτερικό; Πώς να υπερασπιστούμε τους αθώους όταν οι συνεργοί των βαρβάρων αλωνίζουν και μέσα στην Ελλάδα. Κι όταν μιλάμε για τριάδα γενοκτονιών, γιατί η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα τη γενοκτονία των Ασσυρίων ενώ υπάρχουν πάμπολλα προσφυγικά σωματεία που το έχουν κάνει ήδη. Γιατί το θέμα δεν κινείται πιο δυναμικά σε επίπεδο των βουλευτών. Το ίδιο ισχύει και για το βιβλίο της ιστορίας που είναι τόσο απλό σε μία δημοκρατία. Στην ουσία βλέπουμε ότι δεν υπάρχει πραγματική θέληση από τους αρμόδιους φορείς γι’ αυτό το λόγο είναι ο ίδιος ο λαός που πρέπει να δώσει το παράδειγμα της αξιοπρέπειας.