Όταν βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας βάρβαρες επιθέσεις, όταν ακούμε για την καταστροφή των αρχαίων ναών και ταυτόχρονα έχουμε άτομα που αμφισβητούν την ίδια την γενοκτονία, πώς να μην σκεφτούμε ότι στη συνέχεια άλλοι πάλι θα αμφισβητήσουν ακόμα και τα γεγονότα που ζήσαμε αυτοπροσώπως. Διότι αυτό γίνεται για τους επιζώντες της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Έτσι όσοι από εμάς έγιναν μάρτυρες της φρίκης που προκάλεσε η βία της βαρβαρότητας, μπορούν πια να καταλάβουν, σε πρακτικό επίπεδο τι σημαίνει να έρθει κάποιος Υπουργός ή όχι να τους εξηγήσει ότι αυτό που λένε είναι ψέμα γιατί τα γεγονότα δεν υπήρξαν. Άλλοι που είναι στην Κύπρο έζησαν το γεγονός ότι η παρατήρηση 28 του Σχεδίου Ανάν εξηγούσε ότι τα γεγονότα μεταξύ 1963 και 1974 δεν υπήρξαν. Όμως η αντίσταση του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν το άφησε να περάσει και τώρα ξεφύγαμε από αυτήν την παγίδα. Έτσι και τώρα πρέπει ν’ αντισταθούμε και στην ίδια την Ελλάδα για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, αφού οι Έλληνες του Πόντου ανήκουν σε αυτήν. Δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τους άλλους. Το παράδειγμα της αντίστασης πρέπει να δοθεί από εμάς κι αν τα καταφέρουμε θα έρθουν κι άλλοι μαζί μας για να μεγαλώσει η αντίσταση κατά της βαρβαρότητας. Διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε τους αθώους χωρίς προστασία, τα θύματα χωρίς μνήμη, τα παιδιά χωρίς ιστορία. Είμαστε άνθρωποι που έχουν αξιοπρέπεια και δεν γίνεται να λησμονήσουμε τα πάντα μόνο και μόνο επειδή το είπε ένα θεσμικό όργανο. Δεν φοβόμαστε τα κομματόσκυλα, γιατί ποτέ δεν έγραψαν τίποτα στην ιστορία που μάθαμε και δεν ξεχάσαμε, γι’ αυτό συνεχίζουμε τον αγώνα για το μέλλον.