Η ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας δεν είναι μία νομοθετική λεπτομέρεια που μπορούμε να προσπεράσουμε τόσο εύκολα, επειδή έχουμε άλλη άποψη. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η συνέχεια του έργου του R. Lemkin που επινόησε τον όρο της γενοκτονίας και ανήκει στη διαδικασία διόρθωσης. Έτσι κάθε άτομο που αμφισβητεί τις γενοκτονίες που έχει αναγνωρίσει επίσημα η Ελλάδα διώκεται ποινικά και δεν έχει καμία σχέση με την ιδιότητά του. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους, γιατί έχουν δοθεί λανθασμένες εντυπώσεις λόγω του θεσμικού ρόλου. Η απαγόρευση της βαρβαρότητας είναι ένα επιπλέον βήμα προς μία αφαιρετική έννοια που σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά και αυτή είναι: Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Η αρχή ήταν η επινόηση της έννοιας της γενοκτονίας, διότι είναι πάντα πιο απλό να ξεκινάμε από τα εγκλήματα για να καταλήξουμε στα Δικαιώματα. Έτσι έγινε και με τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Κι ενώ υπάρχει μια τεράστια εξέλιξη στον τομέα δεν μπορεί να έρχεται κάθε άτομο από οποιονδήποτε χώρο, όποια και να είναι η εκπαίδευσή του, να αμφισβητεί την ιστορία ενός λαού που ανήκει στην Ανθρωπότητα. Αλλιώς αυτό το άτομο είναι συνεργός της βαρβαρότητας, γιατί την βοηθάει να εξαπλωθεί και να επηρεάσει ανθρώπους, όπως είναι τα παιδιά που δεν ξέρουν ακόμα για την ιστορία. Διότι επί της ουσίας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι ο στόχος της γενοκτονίας δεν είναι μόνο τα ανθρώπινα θύματά της, αλλά και η ίδια η ιστορία που καταγράφει την αλήθεια, γιατί θέλει όχι μόνο να τη σβήσει αλλά επίσης να μην υπάρχει καν, λες και δεν υπήρξε ποτέ και μ’ αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει ούτε ο θύτης. Αυτό βοηθά η αμφισβήτηση και γι’ αυτό πρέπει να την καταπολεμήσουμε.