Η Ανακήρυξη της χορήγησης ανεξαρτησίας στα αποικιακά κράτη και πληθυσμούς, η οποία βρίσκεται στο Ψήφισμα 1514 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών από το 1960 και είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι η σημασία του δένεται με το πλαίσιο της εποχής . Ακριβώς το γεγονός ότι η πρόταση αυτή υιοθετήθηκε μετά την αρχική πρωτοβουλία του N. Khrouchtchev εξηγεί γιατί δεν αφορά τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για παράδειγμα. Πράγματι, αυτό το Ψήφισμα 1514 αφορά κυρίως τις δυτικές αποικίες κι αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στον κατάλογο των χωρών και των λαών αυτών. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ψήφισμα δεν επικαιροποιήθηκε και ότι σε πραγματικό πλαίσιο είναι ριζικά διαφορετικό από αυτό της εποχής. Έτσι βρισκόμαστε σε καταστάσεις σύγκρουσης που δεν έχουν νόημα, επειδή δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του παρελθόντος. Έτσι τριάντα χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών τώρα πια, δεν συμπεριλήφθηκαν ποτέ στον κατάλογο των μη-αυτόνομων εδαφών. Ενώ άλλα συνεχίζουν να συμπεριλαμβάνονται, χωρίς επί του παρόντος να πληρούν τα κριτήρια ένταξης. Ο κατάλογος αυτός θεωρεί μη αποαποικιοκρατημένους τους πληθυσμούς που δεν διοικούνται πλήρως εφ’εαυτού. Όμως τι γίνεται με το Tokelau, που δύο φορές αρνήθηκε την ανεξαρτησία με δημοψήφισμα, με τα Νησιά Falkland που με δημοψήφισμα αποφάσισαν να διατηρήσουν το καθεστώς του βρετανικού υπερπόντιου εδάφους. Επιπλέον, ενώ ο στόχος είναι πάντα η ανεξαρτησία, η πραγματικότητα των γεγονότων είναι άλλη και η διαγραφή από τον κατάλογο δεν προέρχεται κατ ‘ανάγκη από έννοια αυτή. Έτσι, το βρετανικό Cameroun αποσύρθηκε το 1961 επειδή χωρίστηκε μεταξύ της Nigeria και του Cameroun, το Ifni – θύλακας της ισπανικής Σαχάρας – προσαρτήθηκε στο Μαρόκο το 1969, η πορτογαλική Ινδία ενσωματώθηκε στην Ινδία 1961, το Hong-Kong επέστρεψε στην Κίνα το 1997 και το Macao το 1999, αλλά και τα δύο δεν ήταν στον κατάλογο από το 1972 και η ολλανδική Νέα Γουινέα προσαρτήθηκε στην Ινδονησία με δημοψήφισμα το 1973.