Στην παράξενη φωτογραφία
ήμασταν σχεδόν μια φυσιολογική οικογένεια.
Δεν έπρεπε να δώσουμε προσοχή στον χρόνο
ούτε στα ραγίσματα της ζωής, ούτε στα σχισίματα του παρελθόντος.
Με λίγη φαντασία, ήμασταν ενωμένοι.
Ένα χέρι ενός παιδιού ή ένα χέρι απλά αθώου
μας είχε ενώσει καλά μετά το θάνατό μας
και ήμασταν χαρούμενοι παρά την απουσία χαμόγελου.