Η πλαγιά ήταν γλυκιά όπως το γρασίδι
όπου βρισκόμασταν οικογενειακά.
Κάθε ένας από εμάς στηριζόταν πάνω στον άλλο
όχι από συμπόνια ή από ανάγκη
απλά από συνήθεια.
Αλλά δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγούσε αυτή η πλαγιά.
Δεν θα το μαθαίναμε παρά πολύ αργότερα.
Και η πλαγιά θα είχε εξαφανιστεί.