Οι επιθέσεις στο Παρίσι δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μια αρχή, όχι αυτή της δειλής τρομοκρατίας, αλλά της αφύπνισης της αντίστασης κατά της βαρβαρότητας. Γιατί δεν είναι πλέον δυνατόν να σιωπούμε, δεν είναι πλέον δυνατόν να την αφήνουμε. Αυτή η βάρβαρη επίθεση ενάντια στον αθώο πληθυσμό, αποτελεί ένα μέσο για να συνειδητοποιήσουμε με τρόπο συγκεκριμένο ότι η τρομοκρατία δεν έχει σύνορα και ότι οι πράξεις τρόμου δεν συμβαίνουν μόνο στη Συρία, στο Ιράκ, στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ευρώπη, στη Γαλλία. Είναι λοιπόν απαραίτητο να εφοδιαστούμε με τρόπους άμυνας για την καταπολέμηση αυτής της τυφλής σκληρότητας που δεν αναζητά παρά μόνο τη θηριωδία για την επίτευξη των σκοπών της. Η Γαλλία δεν είναι μια αδύναμη χώρα, θα πρέπει να ανασυνταχθεί ενάντια σε αυτές τις βάρβαρες επιθέσεις και πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει μια αποστολή να φέρει εις πέρας για όλους τους ελεύθερους ανθρώπους και όχι μόνο για τους Γάλλους, για τους Γαλλονησιώτες, για τους Παριζιάνους. Έχουμε τώρα θύματα σε γαλλικό έδαφος, και είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας απέναντι σε αυτό. Δεν μπορούμε να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε αυτή τη δειλία, αλλά εμείς οφείλουμε να επικεντρωθούμε στην πηγή του προβλήματος και όχι μόνο στις επιπτώσεις της, αλλιώς πάντα καθυστερούμε ενάντια στους τρομοκράτες που δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόνο εκτελεστές, επειδή οι εντολείς είναι αλλού, μακριά από πυροβολισμούς και βόμβες. Έτσι, είναι ολόκληρη η προσέγγισή μας που πρέπει να αλλάξει. Δεν πρόκειται μόνο να βοηθάμε τους πληγωμένους, πρέπει να πάμε πιο πέρα για να μην έχουμε άλλους. Δεν αρκεί να διαλύσεις ένα δίκτυο γιατί θα εμφανιστεί ένα άλλο στη συνέχεια. Οφείλουμε να θεωρήσουμε την τρομοκρατία ως μια Λερναία Ύδρα και ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε το έργο αυτό.