Ο βασιλικός λόγος με την ευκαιρία των σαράντα ετών από την Πράσινη Πορεία δίνει τον τόνο αναφορικά με τη δημιουργία μιας νέας στρατηγικής του Μαρόκου. Πράγματι, ένα πρόγραμμα χωρίς συμβιβασμούς, βασισμένο στην έννοια της αυτονομίας, ενσωματώνει τη Δυτική Σαχάρα μέσα στο πλαίσιο των επαρχιών του Νότου του Μαρόκου και αυτή η επέκταση είναι το σημείο εκκίνησης για ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ανάπτυξης που λειτουργεί μετά από ωρίμανση ώστε να γίνει ένα ορόσημο μέσα στην ιστορία της ολοκλήρωσης της εδαφικής ακεραιότητας του Βασιλείου του Μαρόκου. Είναι βασισμένο στους γνήσιους Σαχράουι που αντιπροσωπεύουν πραγματικούς πατριώτες και εσκεμμένα αποφεύγει όσους αφήνονται να ξεγελαστούν από τις θέσεις των εχθρών, αφήνοντας τους εκτός από όλη τη διαδικασία. Έτσι βλέπουμε τον πραγματικό προγραμματισμό των μεγάλων έργων και των κοινωνικών προγραμμάτων και ιατρο-εκπαιδευτικών, αλλά και δίκτυο δρόμων ταχείας κυκλοφορίας σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, μια σιδηροδρομική γραμμή, ένα μεγάλο ατλαντικό λιμάνι, ένα κόμβο αερομεταφορών. Αυτό το στρατηγικό μείγμα που τονίζεται αντιπροσωπεύει βασικά μια προηγμένη διαδικασία αποκέντρωσης που στηρίζεται σε έναν χάρτη διοικητικής αποσυγκέντρωσης, αλλά και στους φυσικούς πόρους που αξιοποιούνται προς όφελος των κατοίκων της περιοχής. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αυτή η βασιλική προσέγγιση είναι πραγματικά μια πλάγια επίθεση εναντίον του κεντρικού προβλήματος, και βάζει τα πράγματα στη θέση τους με σαφήνεια σχετικά με την προβληματική των στρατοπέδων στο Tindouf, εφόσον η απαράδεκτη μεταχείριση θα τα μετατρέψει σε στρατόπεδα μιζέριας, όπου κανείς δεν προσπαθεί πραγματικά να λύσει τα προβλήματα, αλλά μόνο να εκμεταλλευτεί αθώους ανθρώπους που βρίσκονται σε αβέβαιη κατάσταση που οφείλεται σε υπερεκτίμηση του πληθυσμού και την εκτροπή των ανθρωπιστικών πόρων. Βλέπουμε λοιπόν ότι απέναντι στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, η νέα στρατηγική του Μαρόκου δημιουργεί προοπτικές επίλυσης που ήταν απλά αδιανόητες εδώ και λίγα χρόνια.