Σε αντίθεση με ό,τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, η τέταρτη επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών δεν έχει για αποκλειστική αποστολή της την αποαποικιοκρατία. Στο πλαίσιο των ειδικών πολιτικών που της έχουν εκχωρηθεί από το 1990 μετά την ανεξαρτησία των περισσοτέρων από τις αποικίες και τις περιοχές υπό έλεγχο, ασχολείται με τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διατήρηση της ειρήνης, τη δράση κατά των ναρκών, τις διαστημικές υποθέσεις, τις πληροφορίες, την ακτινοβολία ιονισμού και το Πανεπιστήμιο για την Ειρήνη. Είναι σε αυτό το ευρύ φάσμα, που είναι απαραίτητο να τοποθετηθούμε κι όχι μόνο στη διαδικασία της αποαποικιοκρατίας. Όσον αφορά στη Δυτική Σαχάρα, είναι σίγουρα σαφές ότι αρχικά ανήκε στο πλαίσιο της Ισπανικής αποαποικιοκρατίας, αλλά από τη στιγμή που αυτή έχει σταματήσει, δεν υπάρχει αντίστοιχο για τη στήριξη αυτού του σημείου. Οι Ισπανοί είχαν καταλάβει την περιοχή αυτή αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αυτή η περίπτωση για τους Μαροκινούς, αφού οι τελευταίοι είναι παρόντες εδώ και αιώνες. Θα ήταν σοφό να πάρουμε το παράδειγμα της Κύπρου για να κατανοήσουμε τη δομική αναλογία. Η Τουρκία, στο πλαίσιο της προπαγάνδας της παρουσιάζει την εισβολή του 1974 ως παρέμβαση για να σώσει τους Τουρκοκύπριους από μια αποικιακή συμπεριφορά εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων. Μόνο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούσαν στο νησί της Κύπρου πριν από 1571. Πράγματι, δεν είναι παρά μόνο σε εκείνη την εποχή κατά τη διάρκεια της οθωμανικής εισβολής που θα εμφανιστούν οι πρώτοι Τουρκοκύπριοι και όχι πριν. Έτσι οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι τους αποίκισαν. Είναι το ίδιο για το Μαρόκο. Έτσι, είναι σημαντικό να απεγκλωβιστεί από αυτό το πλαίσιο που δεν έχει πλέον νόημα, σε ιστορικό πλαίσιο.