Η πολυπλοκότητα της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να εξετασθεί γραμμικά, διότι η ιδιότητα του διαπραγματευτή δεν ακολουθεί την πορεία μιας μηχανής του Turing, βρίσκεται πιο κοντά σε μία μηχανή του Wiener, έχει ανάδραση δηλαδή. Και αυτή η ανάδραση έρχεται να βρει μία λύση μεταξύ της δράσης και της αντίδρασης. Έτσι διαπραγματεύεται διπλά όχι όμως με τον ίδιο τρόπο, αφού παίζει και με τη δράση (Δ) και με την αντίδραση (∇) και γι’ αυτόν τον λόγο έχει στη δομή του δύο δέλτα που του επιτρέπουν να παίξει αυτόν το διπλό ρόλο δίχως όμως να είναι διπλωμάτης, αφού στο σημείο της ισορροπίας εκεί όπου όλοι βλέπουν μόνο μία συμμετρία του σχήματος με τη νοημοσύνη του ως δίκαιος παίρνει πάντα το μέρος του αθώου, δηλαδή επιλέγει την κατεύθυνσή του και παίρνει θέση μεταξύ του θύτη και του θύματος (↓↑), πράγμα το οποίο σπάζει τη συμμετρία για να δημιουργήσει το νόημα. Έτσι το νοητικό σχήμα με την ανατροπή του διαλόγου και όχι του διπλού λόγου, μετατρέπεται από την αντίθεση των δέλτα σε ένα ζήτα που συμβολίζει τη ζωή που σώζει ο διαπραγματευτής με την επίτευξη του στόχου του. Και αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι αμβλύνει τις γωνίες. Έτσι από τη μία γωνία στην άλλη που αντιπροσωπεύουν τα στάδια της διαπραγμάτευσης, όπου ξεπέρασε τα αιχμηρά εμπόδια, έχουμε μια ακολουθία που ζωγραφίζει το Ζ της ζωής μέσω του Ν της νίκης. Έτσι κάθε ζωή που σώζεται είναι μία νίκη για τον διαπραγματευτή και αυτό το σύμβολο δίνει το στίγμα, το ανθρώπινο.