Όταν ακούς το απαράδεκτο, δεν αρκεί να αντιδράς πρέπει ν’ αντιστέκεσαι. Διότι η αντίδραση είναι απλώς η απάντηση στη δράση και δεν αποτελεί κάποια πρωτοβουλία. Ενώ η αντίσταση είναι και για τη συγκεκριμένη αδικία είναι βέβαια το πρέπον. Αυτή η αμφισβήτηση της ύπαρξης της γενοκτονίας όσο διπλωματικά και να παρουσιάζεται, παραμένει μία άρνηση. Και αυτή η άρνηση όχι μόνο είναι αντισυνταγματική, αλλά ποινικοποιείται λόγω της νέας νομοθεσίας της Ελλάδας, η οποία δεν αποδέχεται πια την αμφισβήτηση μιας αναγνωρισμένης γενοκτονίας, πράγμα που αφορά την γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Βέβαια αν αφήσουμε να περάσουν τέτοιες απάνθρωπες δηλώσεις, θεωρώντας ότι πρόκειται απλώς για προσωπικές απόψεις, στο τέλος της ημέρας η έννοια της γενοκτονίας θα υποβαθμιστεί όσον αφορά στους Πόντιους, πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι δεν θα ανήκει πια στις αρνήσεις που ποινικοποιούνται. Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος που λίγοι έχουν εντοπίσει. Δεν είναι θέμα ιστορικής υπόστασης, διότι κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τα ιστορικά γεγονότα αλλά καθαρά νομικής. Διότι ένα γεγονός που δεν χαρακτηρίζεται πια ως γενοκτονία, δεν μπορεί να προκαλέσει κυρώσεις για τον θύτη πια. Και δεν είναι τυχαίο που αυτές οι απαράδεκτες δηλώσεις βρήκαν την υποστήριξη του τουρκικού καθεστώτος, το οποίο ξέρουμε ότι ποτέ δεν αναγνώρισε καμία γενοκτονία από τις τρεις που διέπραξε. Επίσης δεν είναι τυχαία η ύπαρξη ενός ατόμου που προσπάθησε μάταια λόγω της τότε αντίστασης του ελληνικού λαού να αλλάξει ακόμα και το βιβλίο της ιστορίας, ενσωματώνοντας 88 ιστορικά λάθη. Το όλο πλαίσιο είναι ξεκάθαρο για όλα τα ποντιακά σωματεία, πρόκειται για μία συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων τους κι αν δεν είναι ικανοί ν’ αντισταθούν στο απαράδεκτο δεν είναι ανάγκη να φορούν παραδοσιακές φορεσιές μαχητών. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν είναι παράσταση, αλλά μία πληγή της Ανθρωπότητας. Και η αντίστασή μας είναι παράδειγμα και για άλλους λαούς.