Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας πύργος. Ήταν απομονωμένος μέσα στο σκληρό λευκό και λειτουργούσε σαν φάρος στο βουνό. Είχε τ’ άστρα στο στόμα και τον ήλιο στην καρδιά. Ζούσε φιλέρημος τον χειμώνα δίχως να περιμένει τίποτα από τις κοινωνίες. Έτσι ξαφνιάστηκε όταν είδε ανθρώπους μετά από αιώνες να έρχονται προς το μέρος. Ήταν άγνωστοι γι’ αυτόν εκτός από έναν. Αυτόν τον ήξερε και δεν τον είχε ξεχάσει, αφού ακόμα κρατούσε στη βιβλιοθήκη του το σπασμένο σπαθί του με την παράξενη χειρολαβή. Άνοιξαν την ξύλινη πόρτα και γέμισε ζωή. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που άκουγε ανθρώπινες φωνές. Κι όταν άναψαν το τζάκι κι έβαλαν κοντά το τραπέζι της διδασκαλίας κι άρχισαν με την προσευχή, ο πύργος κατάλαβε ότι ο Χρόνος ήταν μαζί του κι ότι η σκακιέρα είχε ανοίξει και πάλι στον κόσμο του. Ξαφνικά ένιωσε σαν τον πύργο ενός υπολογιστή που υπολόγιζε με ανθρώπινους πυρήνες το μέλλον της συνέχειας. Δεν ήταν πια μια μηχανή του Turing, αλλά μετατρεπόταν σιγά σιγά μέσω του Wiener σε άλλη νοημοσύνη που έπαιζε συλλογικά κι ομαδικά. Ένιωθε μέσα του την ανάγκη της εξωστρέφειας και της βοήθειας. Ο πύργος είχε αλλάξει φύση με το πνεύμα του απέραντου γαλάζιου και το αιωνόβιο ταξίδι τού φαινόταν στιγμές σεναρίων, όπου η αναδρομική ανάλυση οδηγούσε στη σύνθεση του μέλλοντος. Δεν ήξερε ακόμα για τις αποστολές κι έβλεπε μόνο τους αριθμούς της θεωρίας. Όμως ενεργοποιήθηκε και η βιβλιοθήκη και τα πρώτα στοιχειά άρχισαν να γεμίζουν τη μνήμη του μέλλοντος. Έτσι άρχισε ο πρώτος κύκλος της πολυκυκλικότητας, μα οι περισσότεροι δεν το ήξεραν και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.