Τώρα υπάρχουν πολλές παγκόσμιες ημέρες και κάποτε ξεχνούμε και την ουσία της επιλογής. Πάντως η Παγκόσμια ημέρα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1945 είναι όντως σημαντική λόγω της πρακτικής εμβέλειας του θεσμού. Διότι μετά από 70 χρόνια βλέπουμε και την ουσία αυτής της ένωσης που είναι ταγμένη στην προώθηση της συνεργασίας στο διεθνές δίκαιο, την ασφάλεια και την ειρήνη. Κι αντιλαμβανόμαστε ότι όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες με τις λεπτές ισορροπίες του διεθνούς επιπέδου, είναι ένα μοναδικό εργαλείο και για τους αγωνιστές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο καθένας έρχεται με το πρόβλημά του και θεωρεί πάντα ότι είναι το μοναδικό στον κόσμο και μετά παραπονιέται γιατί οι άλλοι δεν ασχολούνται μαζί του, ενώ ο ίδιος κάνει ακριβώς το ίδιο. Πιο σοβαρά τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένας χώρος μέσα στον Χρόνο, ο οποίος ασχολείται επί του πρακτέου με την Ανθρωπότητα. Δίνει συχνά την εντύπωση ότι εξετάζει μόνο προβλήματα της καθημερινότητας των κοινωνιών, αλλά επειδή τα προβλήματα διαιωνίζονται και μερικές φορές λειτουργούν εδώ και δεκαετίες, εκ των πραγμάτων αποκτά μια διαχρονικότητα. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι πολλοί δεν θεωρούσαν ότι θα επιβιώσει, ενώ ταυτόχρονα θεωρούσαν ότι η Σοβιετική Ένωση θα είναι αιώνια, αν υπενθυμίσουμε ότι ο ΟΗΕ ξεπέρασε ήδη τη διάρκεια του αιώνιου ενώ έλεγαν ότι είναι εφήμερος. Κατά συνέπεια ας παλέψουμε κι εμείς γι’ αυτό το εφήμερο που προσπαθεί για την Ανθρωπότητα με τον δικό του τρόπο, παρά να προωθούμε δογματισμούς που δεν έχουν πια νόημα.